„საქართველოში სახელმწიფო ხელისუფლების წყაროა ხალხი", - ამას საქართველოს კონსტიტუცია გვეუბნება. სად, როდის და როგორ შეუძლია ხალხს გამოხატოს, რომ ხელისუფლების წყაროს წარმოადგენს? რა ფორმით უნდა შეატყობინოს სახელმწიფოს მმართველებს, მათ მიერ გადადგმული ნაბიჯებიდან, რომელი მოსწონს და რომელს არ ეთანხმება? სადამდე შეიძლება მივიდეს ხალხის პროტესტი მაშინ, როცა ხელისუფლებას მისი აღარ ესმის? ბოლოდროინდელი მოვლენების გამო გააქტიურებული ამ თემების ირგვლივ, csogeorgia.org საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის თავმჯდომარეს, სულხან სალაძეს ესაუბრა.

ესაუბრა მაკა ჯაიანი

როგორია სამოქალაქო პროტესტის ფორმები, რომელსაც საქართველოს კანონმდებლობა, საერთაშორისო სამართალი უშვებს?

სულხან სალაძე –  ეს საკითხი, შეიძლება, რამდენიმე ნაწილად გავყოთ.

ერთია, როდესაც ადამიანები არ ეთანხმებიან ამა თუ იმ რეფორმას ან მოვლენას ქვეყანაში და ამ დამოკიდებულებას არჩევნების დროს გამოხატავენ. ამას, როგორც წესი, უკავშირდება ხელისუფლების ცვლილება, როგორც ადგილობრივ, ისე - ცენტრალურ დონეზე. ეს არის სტანდარტული ფორმა, რომელსაც მთელი ცივილიზებული მსოფლიო იცნობს და იყენებს, ის სამყარო, სადაც არჩევნები მართლაც არჩევნებია და არა მოჩვენებითი მოვლენა, რომლის შედეგადაც, ერთი პოლიტიკური ლიდერი ან პარტია ხმების 80%-ს იღებს.

არის პროტესტის სხვა, კონკრეტული უკმაყოფილებიდან გამომდინარე ფორმები, რომელსაც ადამიანები უფრო ლოკალურად, უფრო სწრაფად იყენებენ. ეს არის: შეკრება, მანიფესტაცია, მიტინგი, სხვა, რომლის მონაწილეებიც გამოხატავენ თავიანთ დამოკიდებულებას, ღიად საუბრობენ იმის შესახებ, რაც აწუხებთ და, კანონის ფარგლებში, აკეთებენ მოწოდებებს. ეს მიღებულია ცვილიზებული სამყაროსთვის, ჯდება საერთაშორისო სტანდარტებში და, შესაბამისად, აღიარებულია ჩვენი კონსტიტუციითაც.

იმის საილუსტრაციოდ, სათანადოდ სარგებლობენ თუ არა ადამიანები პროტესის გამოხატვის კანონიერი ფორმებით და ხომ არ არის სახელმწიფო სტრუქტურების მხრიდან ისეთი ჩარევა, რომელმაც, შეიძლება, ეჭვქვეშ დააყენოს ამ უფლებით სარებლობის რეალიზება, ბოლო დროს განვითარებული მოვლენები კარგი მაგალითია. ეს იყო კარგი ტესტი იმის დასანახად, ისწავლა თუ არა ახალმა ხელისუფლებამ წინა ხელისუფლების შეცდომებზე.

დღე, როდესაც რუსთაველის გამზირზე კარვები აიღეს, ძალიან საინტერესო იყო, თავისი ქრონოლოგიით. ჩვენი კანონმდებლობა ამბობს, რომ ავტომობილების სავალი ნაწილის დაკავება მოქალაქეებს შეუძლიათ მხოლოდ მაშინ, როდესაც აქციის მონაწილეები იმდენნი არიან, რომ საფეხმავლო ნაწილზე ვერ ეტევიან. ლოგიკური კითხვა, დღის პირველ ნახევარში განვითარებული მოვლენების ფონზე, გაჩნდა ასეთი: იყო თუ არა „რუსთაველზე" მონაწილეთა ასეთი, კრიტიკული რაოდენობა? არ ყოფილა. ადამიანების რაოდენობა მიუთითებდა იმაზე, რომ საავტომობილო გზის გადაკეტვის წინაპირობა არ არსებობდა. გარდა ამისა, ქუჩაზე გადმოტანილი იყო კარვები. ჩვენი კანონმდებლობა კი, ამბობს, რომ საავტომობილო გზის მონაკვეთის დაკავება შეუძლიათ მხოლოდ ადამიანებს და არაფერ სხვას. შესაბამისად, ხელისუფლებას ჰქონდა საავტომობილო გზის გათავისუფლების კანონიერი უფლება.

სხვა ვითარება გვაქვს კარვების „რუსთაველის" საფეხმავლო ნაწილიდან აღების შემთხვევაში. ჩვენ გვქონდა პრაქტიკაში საქმე, როდესაც „პარტიზან მებაღეებს" თბილისის მერიის წინ კარვის გაშლა უნდოდათ და თვითმმართველობამ ამაში ხელი შეუშალა. საია-მ ეს საქმე წაიღო სამართლოში, რომელმაც ძალიან ღიად თქვა, რომ იქ, სადაცაა ქვეითად გადაადგილების მონაკვეთი, ან ადმინისტრაციული შენობის ის ნაწილი, რომელიც ხელს არ უშლის უწყების ფუნქციონირებას, კარვის გაშლა არ არის კანონის დარღვევა და ამის გაკეთება ყველას შეუძლია. შესაბამისად, ის, რაც „რუსთაველზე" მოხდა საღამოს, როდესაც საფეხმავლო ნაწილზე, პარლამენტის წინ განლაგებული კარვები აიღეს, სახელმწიფოს ჩარევა არ იყო პროპორციული გამოხატვის თავისუფლებასთან მიმართებაში და ეს პოზიცია რამდენიმე საზოგადოებრივმა ორგანიზაციამ განცხადებითაც გამოვხატეთ.

რატომ მოიქცა სახელმწიფო ასე, ზუსტად და ამომწურავად ჩვენთვის არ განუმარტავთ. დღის განმავლობაში, იყო საუბრები იმის შესახებ, რომ, შესაძლოა, იქ ნასვამი ადამიანიები იკრიბებოდნენ, რომ დაძაბულობის კერა იქმნებოდა, თუმცა, ასეც რომ ყოფილიყო, ეს არ იყო პირდაპირი პირობა იმისთვის, რომ საფეხმავლო ნაწილში გაშლილი კარვები აეღოთ. ასეთ დროს, სამართალდამცავების ვალდებულებაა, განარიდონ ადგილს ადამიანები, რომლებმაც, შეიძლება, ხელი შეუშალონ პროტესტის კანონიერ გამოხატვას.

როგორ ფიქრობთ, ის, რაც ამ კონკრეტულ დღეს მოხდა - ჯერ კარვების საავტომობილო გზაზე გატანა, შემდეგ კი, საფეხმავლო ნაწილიდან მათი აღება, რასაც აქციის მონაწილეების მხრიდან შესაბამისი წინააღმდეგობა არ მოჰყოლია, ხომ არ არის იმის შედეგი, რომ მოსახლეობამ არ იცის საკუთარი უფლებები, არ იცის, რა და როგორ უნდა გააკეთოს, ან რა შეუძლია, როგორც მოქალაქეს, რომელსაც პროტესტის გამოხატვის უფლება აქვს?

სულხან სალაძე –  კანონში, კონსტიტუციაში რომ არსებობს ჩანაწერი, ეს არ ნიშნავს, რომ ყველა მოქალაქემ იცის მის შესახებ, შეკრებისა და მანიფესტაციის შესახებ კანონი, შესაძლოა, არც არასდროს გაახსენდეს რომელიმე მოქალაქეს, მაგრამ აბსოლუტურად დაუგეგმავად გახდეს მისთვის საჭირო, თუკი რაიმე ტიპის პროტესტში მონაწილეობას გადაწყვეტს. ამიტომ, აქ შემოდის მეორე საკითხი და ის უკავშირდება ხელისუფლებას.

როდესაც იმართება შეკრება, მანიფესტაცია, მოქალაქეები გამოხატავენ პროტესტს, არის გამოსვლები, შეიძლება, შეიქმნას დაძაბულობის კერები და ა.შ., მოვლენების კანონის შესაბამისად და მშვიდად წარმართვაზე პასუხისმგებლობა სახელმწიფოს, სამართალდამცავ ორგანოებს ეკისრებათ. ეს ნიშნავს, რომ ხელისუფლებამ უნდა უზრუნველყოს, ერთი მხრივ, შეკრებილი ადამიანების მშვიდობიანი პროტესტის გამოხატვა და, მეორე მხრივ, თუ ადგილი ექნა ისეთ რამეს, რაც, თავისი არსით, შეიძლება, უკანონო იყოს, ამ უკანონობის აღკვეთა

დიახ, ეს მთავრობის ვალდებულებაა, მაგრამ, უხეშად რომ ვთქვათ, კარგი მთავრობები არ არსებობენ. სამოქალაქო აქტიურობის გარეშე, შეუძლებელია ხელისუფლება „ფორმაში" იყოს. თქვენ ბრძანეთ, რომ კარვები რუსთაველის გამზირის საფეხმავლო ნაწილიდან არ უნდა აეღოთ, მაგრამ აიღეს. არჩევნები ახსენეთ. არჩევნების დღე ერთადერთი დღეა, როდესაც ყველა მოქალაქე ხელისუფალი ხდება, მას აქვს რეალური ძალა, გადაწყვიტოს, როგორ გაგრძელდება ქვეყნის და, შესაბამისად, მისი ცხოვრება. ჩვენი მოქალაქეების უდიდეს ნაწილს ეს განცდა არა აქვს. დღემდე, კითხვაზე, - მიდიხარ თუ არა არჩენებზე, 50% მაინც გეტყვით, რომ - არა. რამდენად შეცვლის ამ სურათს სამოქალაქო განათლება?

სულხან სალაძე – ქვეყანაში, ზოგადად, არის განათლების პრობლემა და ეს უკვე ძალიან კარგად ჩანს. ცხადია, სამოქალაქო განათლება ამ პრობლემის ერთ-ერთი ნაწილია. რაც ადრე აღიარებენ ამას შესაბამისი უწყებები, მით უკეთესი იქნება. რა თქმა უნდა, სამოქალაქო განათლების მიღება უმნიშვნელოვანესია, ამან უნდა უზრუნველყოს, მოქალაქის მიერ კანონიერი პროტესტის გამოხატვაც, რაც ხელისუფლებას აიძულებს, ხელი არ წაუცდეს ისეთ გადაწყვეტილებებზე, რომელიც სახელმწიფოს დააზიანებს.

იმ მოვლენებში, რომელსაც ბოლო დღეებში ვხედავთ, ძალიან დიდი იყო რისკი მიგვეღო პროცესები, რომელიც სახელმწიფოს დააზიანებდა. ჩვენ ამ პრიზმიდან უნდა შევხედოთ ყველაფერს და არა იმით, დააზიანებს თუ არა კონკრეტული პროცესი ხელისუფლებას. უნდა გავითვალისწინოთ, ვის აძლევს ხელს ასეთი რამ, მათ შორის, ქვეყნის გარეთ, ვის სჭირდება საქართველოს, როგორც ქვეყნის, სახელმწიფოს დასუსტება. ამ კონტექსტში, რა თქმა უნდა, მეტი პასუხისმგებლობა მართებს, როგორც ხელისუფლებას, ისე - მოქალაქეს.

მოქალაქეების პასუხისმგებლობაა, შეკრება იყოს მშვიდობიანი, არ იყოს კონფრონტაცია, ყველაფერი კანონის ფარგლებში მიმდინარეობდეს. ეს შედეგისთვისაც მნიშვნელოვანია, ვინაიდან, თუკი კანონიერ შეკრებაზე ხდება რაიმე ისეთი, რაც სცილდება კანონის ფარგლებს, ამან, შეიძლება, ეჭვქვეშ დააყენოს მანამდე გაკეთებული მოთხოვნების ლეგიტიმურობა. ეს საფრთხეს შეუქმნის მთლიანობაში ძალიან ბევრ სიკეთეს, მათ შორის, მოახდენს თავად ამ უფლებით - პროტესტის გამოხატვის უფლებით სარგებლობის დისკრედიტაციას.

რაც შეეხება არჩევნებს. არჩევნების დღეს ნამდვილად მოქალაქეები არიან ხელისუფლებაში, მაგრამ არჩევნები არ არის მხოლოდ არჩევნების დღე. არევნების დასრულებიდან უკვე არჩევნები იწყება, უბრალოდ, პროცესია განსხვავებული. თუ მოქალაქეები ადუნებენ ყურადღებას, თუ ისინი საუბრობენ იმაზე, რომ მაინც არაფერი შეიცვლება, რა აზრი აქვს - ასეთი რამ მომისმენია ძალიან ბევრგან და ხშირად, როგორც ურბანულ გარემოში, ისე - სოფლად, ასეთი დამოკიდებულება პირდაპირ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ ზუსტად იმ მოცემულობაში ვართ, როგორსაც ვიმსახურებთ. კანონიერი პროტესტის, საჭირბოროტო საკითხების ხელისუფლებისთვის მუდმივად შეხსენების გარეშე, მნიშვნელოვანი ცვლილებები არ ხდება.

რას სძენს ან რას აკლებს სამოქალაქო პროტესტს პროცესში პოლიტიკური პარტიების ჩართვა?

სულხან სალაძე –  ეს ძალიან საინტერესო საკითხია. ბევრი საპროტესტო აქცია მინახავს, სადაც ღიად ფიქსირდებოდა, რომ სცენა, აქცია არ არის პოლიტიკოსებისთვის. ასე იყო, მაგალითად, „ბასიანთან" დაკავშირებულ აქციაზე, სადაც, პოლიტიკოსების მხრიდან, მაქსიმალური იყო მიტმასნების, ლიდერობის ხელში აღების მცდელობა.

გამოცდილებამ გვაჩვენა, რომ აქტიური ადამიანების დიდი ნაწილს, რომლებიც საუბრობენ პრობლემების შესახებ ქვეყანაში და ორგანიზებას უწევენ საპროტესტო აქციების, მაინც და მაინც არ აქვთ პოლიტიკური ჯგუფებისადმი ნდობა. კარგია ეს თუ ცუდი? ცუდია, რადგან ეს პირდაპირ პროპორციულად აისახება არჩევნებზე. ამასთან, ეს ნიშნავს იმას, რომ ამ ქვეყანაში არის ჯანსაღი პოლიტიკური ძალის აუცილებლობა. ამის დასტური იყო თვითმმართველობის ბოლო არჩევნები თბილისში, როდესაც დამოუკიდებელმა კანდიდატმა, სახელისუფლებო კანდიდატის შემდეგ, ყველაზე მეტი ხმა მიიღო, მან აჯობა იმ დროს მთავარ პოლიტიკურ ოპოზიციას. ეს იყო მნიშვნელოვანი შეტყობინება, რომ ადამიანებს სჭირდებათ, არა იმდენად პოლიტიკური პარტიები, არამედ ადამიანები, ვისი ნდობაც ექნებათ. დიდია ალბათობა იმისა, რომ სხვა მუნიციალიტეტებში ადამიანებმა, რომლებიც არ იქნებიან აფილირებული პოლიტიკურ პარტიებთან, მოსახლეობის მაღალი მხარდაჭერა მიიღონ.

ბუნებრივად, სამოქალაქო სექტორმა, მოქალაქეებმა, იდეებისა და აზრების რეალიზებისთვის, მოკავშირე უნდა ეძებონ პოლიტიკურ პარტიებში, რომლებმაც, მათთვის მნიშვნელოვანი საკითხები პროგრამაში უნდა შეიტანონ, გაახმოვანონ პარლამენტში, საკრებულოში, პროექტებად აქციონ, მხარი დაუჭერონ რეალურ ცვლილებებს. შესაბამისად, ვითარება, რომელიც ახლა გვაქვს, მნიშვნელოვან გამოწვევას წარმოადგენს. ჩვენ ვნახეთ კიდევაც, როგორ შეიცვალა ვითარება „რუსთაველზე", როდესაც ერთ ღამეს პოლიტიკოსებმა განაცხადეს, რომ მეორე დღიდან აქციის მართვას გადაიბარებდნენ.

ბევრს და, მათ შორის, მეც დაგვრჩა შთაბეჭდილება, რომ, იმ შემთხვევაში, თუკი პოლიტიკური პარტიები ამ პროცესში არ ჩაერეოდნენ, შედეგი უკეთესი იქნებოდა. იქნებ, სჯობდეს, სამოქალაქო პროტესტი დარჩეს სამოქალაქო პროტესტად, პოლიტიკოსებმა კი, იმუშაონ იმ ფრონტზე, რომელიც აქვთ - საკრებულოში, პარლამენტში და ა.შ.?

სულხან სალაძე –  საქმე ის არის, რომ აქციაზე მისვლას ვერავინ ვერავის აუკრძალავს, თუმცა, ისინი, ვინც აქციას მართავენ, თავად წყვეტენ, ვის მისცენ სიტყვა და ვის - არა.

რა თქმა უნდა, გაცილებთ იოლია პროცესის დისკრედიტირება, როდესაც მასში პოლიტიკური პარტიები ერევიან. პირველ დღეს, განაჩენის გამოცხადების დღეს, იყო მართლაც ბუნებრივი პროტესტი და მუხტი. ხელისუფლებამ დაინახა, რომ უამრავი ადამიანი შეიკრიბა პროკურატურის წინ, წამოვიდა „რუსთაველზე", რომ ხალხი ემატებოდა და ემატებოდა, გამზირი გაივსო... ჩვენ ვნახეთ მთავარი პროკურორის სიტყვაც, მის გადადგომამდე, როცა ხმის კანკალით ლაპარაკობდა. ხელისუფლებამ იგრძნო, რომ ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც, შეიძლებოდა, დაეგეგმა.

როგორც კი, პროცესში პოლიტიკური პარტიები გააქტიურდნენ, გააქტიურდა მეორე მხარეც და სოციალური ქსელები ამის საუკეთესო ილუსტრატორი იყო. ყველამ დავინახეთ, როგორ ეუბნებოდნენ ადამიანებს, - სად გადიხართ, ვის გვერდით აპირებთ დადგომას, დაგავიწყდათ, წინა წლებში რა ხდებოდა და ა.შ. დაიწყო პროცესის მარგინალიზაცია. ასეთი რამ მუშაობს, ამ ხერხს ბევრი ხელისუფლება იყენებს, მაგრამ ეს ცუდია თავად ხელისუფლებისთვის. შეიძლება, დროის მოცემულ მონაკვეთში, რაღაც დოზით, შეამცირო პროტესტი, მაგრამ, როცა საქმე გვაქვს სისტემურ პრობლემებთან, რომელსაც რეფორმები სჭირდება, პროტესტი მალე მეტი ძალით იფეთქებს.

ამ შემთხვევაში, ჩვენ სწორედ სისტემურ პრობლემასთან გვქონდა საქმე. ეს არ იყო ინდივიდუალური პროტესტი - აქციაზე უამრავი შვილმოკლული მშობელი გამოდიოდა და საუბრობდა თავის საქმეებთან დაკავშირებით. თუ ფართო კუთხით შევხედავთ, ეს იყო პროტესტი, რომელიც ღიად გვეუბნებოდა, რომ ამ ქვეყანაში გამოძიებას აქვს პრობლემა, სასამართლოს აქვს პრობლემა, რომ ამ ქვეყანაში შესაძლებელია, ვიღაც არაფორმალურად მონაწილეობდეს პროცესებში, კვალის განადგურებაში ან დამნაშავის დაფარვაში, რომ, შეიძლება, შენი საქმე თაროზე იდოს წლების განმავლობაში და ა.შ.

როდესაც ჩვენ, სამოქალაქო სექტორი ამ პრობლემების, მათ შორის, მთავარი პროკურორის შერჩევის წესის შესახებ ვლაპარაკობდით, გაცილებით მეტ გაგებას ვიღებდით საერთაშორისო ორგანიზაციებისა და დიპლომატიური კორპუსის წარმომადგენლებისგან, ვიდრე თავად ხელისუფლებისგან. იგივე, ყოფილი პრემიერის რეაქცია საზოგადოებრივი ორგანიზაციების განცხადებაზე, იყო პასუხი არა რომელიმე პრობლემაზე, რომლის საკითხიც დავსვით, არამედ, საყვედური, რომ სამოქალაქო სექტორი გასცდა თავის მანდატს. არადა, ამ პრობლემების გამო მივიღეთ ის, რაც მივიღეთ „რუსთაველზე".

ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში, ეს, მართლაც, მასშტაბური საპროტესტო აქცია იყო. ზოგადად, რამდენად უადვილდება საქართველოს მოქალაქეს მსგავს აქციებში ჩართვა, რამდენად სოლიდარულია იგი?

სულხან სალაძე –  ესეც ძალიან საინტერესო საკითხია. ჩვენ სულ ვსაუბრობთ სასამართლო სისტემაში არსებული პრობლემების შესახებ, მაგრამ ვერც სამოქალაქო სექტორმა, ვერც მედიამ შეძლო, ეს პრობლემა, ინდივიდუალურად, მოქალაქეების დონეზე დაეყვანა. არავის მოწონს გირგვლიანის მოსამართლეები, ის ჩინოვნიკები, რომლებიც პროკურატურაში გავლენიანები იყვნენ ადრეც და დღესაც არიან, აქვთ ამაზე პროტესტი, მაგრამ ვითარების სიმწვავეს სრულად ვერ აღიქვამენ. ეს მნიშვნელოვანი პრობლემაა, რადგან დიდი რეფორმების მოთხოვნა მოდის მოქალაქეებისგან.

ჩვენ ვხედავთ, რომ გარკვეული ტიპის აქციებზე სულ ერთი და იგივე ადამიანები იკრიბებიან. არ ვლაპარაკობ ბოლო აქციებზე, მაგრამ, მაგალითად, 17 მაისის, შრომის უსაფრთხოების გამო გამართულ აქციებზე, როდესაც ჭიათურასა თუ ტყიბულში ტრაგედიები ხდება, როგორც წესი, ადამიანების ერთი და იგივე ჯგუფი გამოდის და გამოხატავს პროტესტს. ეს ცუდი არ არის, ცუდია ის, რომ სახლში ვიღაც ზის, ტელევიზორში უყურებს ამ ამბავს, შეწუხებულიცაა, მაგრამ არ არის სოლიდარული იმ მასშტაბით, რომ ქვეყანაში რეალური ცვლილებები დავინახოთ.

რა საშუალებები გვაქვს იმისთვის, რომ ადამიანებმა, რომლებსაც, პროტესტის გამოსახტად, გარეთ გასვლა უჭირთ, თავისი დამოკიდებულება დააფიქსირონ, ხელისუფლებას ხმა მიაწვდინოს?

სულხან სალაძე –  პირველ ყოვლისა, უნდა აღინიშნოს, რომ, თუკი ადამიანები პროტესტს ტელევიზორთან გამოხატავენ, ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ისინი საარჩევო ყუთთან არ გამოხატავენ პროტესტს. რაც შეეხება პროტესტის სხვა ფორმებს. აქაც საინტერესო ვითარება გვაქვს.

ხელისუფლებამ, დიდი სჯა-ბაასის შემდეგ, შექმნა პორტალი ichange.gov.ge, რომელიც პეტიციების საშუალებით გადაწყვეტილებების მიღებას ითვალისწინებს. თუმცა, იმდენად მაღალია ციფრი ხელმომწერებისა, რომელიც პეტიციის განხილვას ესაჭიროება, შეგვიძლია, ვთქვათ, რომ ეს პლათფორმა უსარგებლოა. საუბარია 10 000 ხელმოწერაზე მაშინ, როდესაც, იგივე საყდრისთან, „პანორამა თბილისთან" დაკავშირებით, პეტიციებისთვის 4-5 ათასი ხელმოწერა მოგროვდა. ეს არის ჭერი, რომელსაც დიდი აქტიურობის შედეგად მივაღწიეთ.

ძალიან ბევრ ქვეყანაში, ელექტრონული პლათფორმები არ არის მიბმული ხელმოწერების კონკრეტულ ციფრზე. ბალტიისპირეთი ამის საუკეთესო მაგალითია. ესტონეთში საკითხის განხილვა საერთოდ არ არის დამოკიდებული ხელმომწერთა რაოდენობაზე. ჩვენთან საუბრობენ იმაზე, რომ ბრიტანეთში ხელმომწერთა დაახლოებით იგივე რიცხვია. მოდი, მაშინ შევადაროთ ბრიტანეთისა და საქართველოს მოსახლეობის რაოდენობა და ვნახოთ, პროცენტულად რა ციფრებზეა საუბარი.

ჩვენ ვთავაზობთ ხელისუფლებას, შეამციროს ეს რიცხვი, მაგრამ ამის გაგონებაც არ უნდათ. ამის გამო, ადამიანები ირჩევენ არა სამთავრობო პლათფორმას, რომელსაც განხილვის ვალდებულებაც აქვს, არამედ ალტერნატიულ რესურსებს, რომელიც თავისუფალია და არ გზღუდავს - manifest.ge, google-ის რესურსები, ichange, სხვა. არადა, მომავალი არის ელექტრონული მმართველობის, თანამედროვე რესურსების. ისიც გასათვალისწინებელია, რომ ამ პრაქტიკის აქტიურად დანერგვის შემთხვევაში, გარკვეული პრობლემების განხილვა სხვა სიბრტყეებში გადაინაცვლებდა.