100 წლის წინათ, საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდგომ, პირველი ნაბიჯები სწორედ თვითმმართველობის განვითარების მიმართულებით გადაიდგა. 

1918-1920 წლებში აირჩიეს 20 სამაზრო, 26 საქალაქო და 400-ზე მეტი სათემო თვითმმართველობა. 

შემუშავებული კანონმდებლობის მიხედვით ადგილობრივ თვითმმართველობას ფართო უფლებები მიენიჭა. თვითმმართველობების კომპეტენციას წარმოადგენდა: 

• ადგილობრივი გადასახადების შემოღება; 
• ადგილობრივი ქონების და კაპიტალის მართვა; 
• სახელმწიფო გადასახადების მოკრების უზრუნველყოფა; 
• სახალხო განათლების განვითარება; 
• განსახლება, საცხოვრებელი გარემოს გაუმჯობესება; 
• საზოგადოებრივი დაზღვევისა და ჯანდაცვის სისტემის განვითარება; 
• შრომის დაცვა. შრომის ბირჟის ჩამოყალიბება და ა. შ.; 
• სოციალური უზრუნველყოფის სამსახურები; 
• ყველა სახის სატრანსპორტო კომუნიკაციების, გზების მართვა და განვითარება; 
• კომუნიკაციების - ფოსტა-ტელეგრაფის განვითარება; 
• გარემოს დაცვა; 
• ბუნებრივი რესურსების (მიწა, წყალი, ტყე) მართვა; 
• სტიქიურ უბედურებებთან ბრძოლა (საგანგებო, სამაშველო და სახანძრო სამსახურები); 
• კულტურის განვითარება და კულტურის და ხელოვნების ძეგლთა დაცვა; 
• სოფლის მეურნეობის და ვაჭრობის განვითარება; 
• წვრილი კრედიტის და შემნახველ-გამსესხებელი საზოგადოებების მოწყობა; 
• კოოპერაციის წახალისება;
•  სამაზრო სტატისტიკის წარმოება; 
• უსაფრთხოების დაცვა და წესრიგის უზრუნველყოფა. 

სირთულეებისა და ხარვეზების მიუხედავად, 1918-1921 წლებში ადგილობრივმა თვითმმართველობებმა არაერთი პროექტი განახორციელეს. მაგალითად სამტრედიიდან სამეგრელოსკენ რკინიგზის ლიანდაგი, რიონის ნაპირსამაგრი სამუშაოები, წყნეთის დედაქალაქთან დასაკავშირებლად ტრანვაის ხაზის პროექტი, ქვეყნის მასშტაბით უამრავი სკოლა,ბიბლიოთეკა, თეატრი, სახალხო უნივერსიტეტი შეიქმნა და ასე შემდეგ. საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს ოკუპაციის შემდგომ, ისევე როგორც ყველა დემოკრატიული ინსტიტუტი, თვითმმართველობაც მოისპო და ამ სისტემის შემქნელებიც დიდი საბჭოთა ტერორის მსხვერპლნი გახდნენ. 

#გადაიაზრეისტორია რადგან #ესქვეყანაშენია