XIX საუკუნის ბოლოდან საქართველოში უკვე არსებობდა სამხატვრო სასწავლებლები. თავდაპირველად, 1874 წელს, დაწყებითი სამხატვრო სკოლა შეიქმნა, 1897 წელს კი - გიგო გაბაშვილის სამხატვრო სტუდია. 1900 წლიდან არსებული კავკასიის ნატიფი ხელოვნების წამახალისებელი საზოგადოების ფერწერისა და ქანდაკების სკოლამ კი 1922 წელს დაარსებულ თბილისის სამხატვრო აკადემიას ჩაუყარა საფუძველი. ამ სკოლებში ქართველ და ევროპელ პედაგოგებთან - ალექსანდრე მრევლიშვილთან, ბორის ფოგელთან, მოსე თოიძესთან, იაკობ ნიკოლაძესთან, გიგო გაბაშვილთან და იოსებ შარლემანთან ერთად ისწავლეს ლადო გუდიაშვილმა, დავით კაკაბაძემ, ვალერიან სიდამონ-ერისთავმა, მიხეილ ბილანიშვილმა, ფელიქს ვარლამიშვილმა, ელენე ახვლედიანმა, ქეთევან მაღალაშვილმა, ირინა შტენბერგმა, ვერა ლებედევამ, მოგვიანებით კი ნინა თამამშევამ, მოქანდაკეებმა - თამარ აბაკელიამ, ელენე მაჩაბელმა, ნინო წერეთელმა და სხვებმა.  ელენე ახვლედიანი და ქეთევან მაღალაშვილი ლოკალური კულტურული ცხოვრების მონაწილენი იყვნენ - თბილისის, რომელსაც XX საუკუნის 10-იან წლებში "პატარა პარიზს" ეძახდნენ. არტკაფეები, დისკუსიები ხელოვნებაზე, ახალ მხატვრულ ფორმებზე, ეგზოტიკური გარემო, სიმბოლიზმი, მოდერნი, ფუტურიზმი... ქართველი და აქ დროებით მცხოვრები ევროპელები, ავანგარდული ხელოვნების შემქმნელები, ამ პროცესების წამომწყებნი და მონაწილეები იყვნენ - ზუსტად ისე, როგორც ეს იმავე პერიოდის პარიზში.  წყარო: რონდელის ფონდის ჟურნალი "ჩემი სამყარო", საქართველოს მხატვარი ქალები, ნინო ხუნდაძე.  #ესქვეყანაშენია #გაიზიარეპასუხისმგებლობა

700–ზე მეტი უძრავი ძეგლი მოიკვლია ოკუპირებულ ცხინვალის რეგიონში არასამთავრობო ორგანიზაციამ „ლურჯმა ფარმა“. სხვადასხვა წყაროებისა და სატელიტური გამოსახულების –„google earth”-ის მეშვეობით, კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების ონლაინ მონაცემთა ბაზა შექმნა. პარალელურად ორგანიზაციამ, ისტორიულ–კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ცენტრთან და დიდი ლიახვის ხეობის მუზეუმ–ნაკრძალთან ერთად, სხვა პროექტის ფარგლებში, არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის, აღწერისა და დოკუმენტირების მიმართულებითაც იმუშავა და ეთნოგრაფიული კვლევა მოამზადა სოფელ კეხვის შესახებ. არამატერიალურ კულტურულ მემკვიდრეობას ხელით ვერ შეეხები, თუმცა ის გვაძლევს წარმოდგენას თუ როგორ ცხოვრობდნენ, ერთ დროს გამორჩეულ სოფელ კეხვში ადგილობრივები. „ლურჯი ფარის“ ინფორმაციით, კეხველებთან შეხვედრებისა და ინტერვიუების ფარგლებში გამოვლინდა ათობით არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის ელემენტი, რომელიც მოიცავს დღესასწაულებს, ხალხურ მედიცინას, ასევე უკავშირდება ხელოსნობას, მიწათმოქმედებას და სხვა. ორგანიზაციამ, რამდენიმე მათგანის მიხედვით, ვიდეო ჩანახატიც გადაიღო. ეს ტრადიციები და პრაქტიკები იმ ადამიანთა ყოველდღიურობას, საცხოვრისს უკავშირდება, რომლებიც 2008 წელს რუსული ოკუპაციის გამო მოწყდნენ მშობლიურ გარემოს. ამ დღიდან მათი ცხოვრება, იძულებით, რადიკალურად შეიცვალა... „როცა ამ თემებზე საუბრობენ და ისხენებენ დეტალებს, ძველებური სიყვარული უძლიერდებათ. პატივს სცემენ ამ ტრადიციებს, მაგრამ უკვე, ისე ხშირად ვეღარ იცავენ. ერთმანეთისგან მოშორებით ცხოვრობენ და ერთმანეთთან სტუმრადაც იშვიათად დადიან“.  სოფელი კეხვი ყოველთვის გამოირჩეოდა თავისი ტრადიციებით. ადგილობრივი მაცხოვრებლებისთვის მნიშვნელოვანი იყო სოფლის დღეობა, ანუ შვიდმაისობა. კეხვის ყველა მაცხოვრებელი ამ დღეს ბრუნდებოდა სახლში და მთელი სოფელი ერთად აღნიშნავდა. ჭიდაობა, თევზაობა – სოფლის მაცხოვრებლებს მთელი რიგი გამორჩეული ადათები ჰქონდათ ამ მიმართულებითაც.  ასევე, ერთ–ერთი გამორჩეული იყო ანგელოზობა – ამ ტრადიციისთვის კეხველები საგანგებოდ ემზადებოდნენ. სპეციალურად მომზადებულ კერძებს კარადში დგამდნენ და კარს ხურავდნენ. მას ოჯახის თავი გადმოიღებდა და მთელი ოჯახი შემოუსხდებოდა სუფრას. თავდაპირველად, ტრადიცია ქალებისთვის იყო, თუმცა დროთა განმავლობაში შინაარსი იცვალა და მთელი ოჯახის – სახლის ანგელოზის ტრადიციად იქცა.  ანგელოზობას დენვილობაშიც აღნიშნავენ კეხველები, თუმცა ბევრი მათგანი იქაურ სახლს უკავშირებს ამ ადათ–ჩვეულებას და ემოციურად უჭირს სოფელ კეხვიდან მოშორებით მისი გამართვა. კულტურული მემკვიდრეობის ონლაინ ბაზა ოკუპირებულ ცხინვალის რეგიონში ვიდეო ჩანახატები #გაიზიარეპასუხისმგებლობა, რადგან #ესქვეყანაშენია

მე–20 საუკუნის დასაწყისში ზუბალაშვილებმა ააშენეს და თბილისს საჩუქრად გადასცეს საქალაქო სახალხო სახლი. დღეს ამ სახლში კოტე მარჯანიშვილის სახელობის თეატრია განთავსებული. სახალხო სახლში 12 ენაზე იდგმებოდა წარმოდგენები. იგი თეატრის გარდა მოიცავდა სალექციო დარბაზებსა და სამკითხველოებს.  ზუბალაშვილების სახალხო სახლის გახსნას წინ უსწრებდა პატარ–პატარა თეატრები, რომლებიც სახალხო თეატრების სახელით არის ცნობილი. ერთ–ერთი იყო „ავჭალის აუდიტორია“. ეს პატარა სათეატრო საზოგადოება სკოლის მოსწავლეებმა დაარსეს. პირველი საჯარო წარმოდგენა 1891 წელს გამართეს. ახალგაზრდებს სხვა მეგობრებიც შეუერთდნენ და წრე ჩამოაყალიბეს, შეიმუშავეს სამოქმედო გეგმა და წესდება. ამხანაგობის მიზანი იყო უფასო სპექტაკლების მოწყობა, სამკითხველოების გახსნა და სხვა კულტურულ–საგანმანათლებლო ღონისძიებების გამართვა.   „ავჭალის აუდიტორიის“ გარდა მსახიობებს იწვევდნენ ავლაბრის, ხარფუხის, საბურთალოს, ნაძალადევის და სხვა უბნების დრამატული წრეები. ახალგაზრდებს დიდ დახმარებას უწევდნენ ქართული დრამატული საზოგადოების წევრები, პროფესიული თეატრები დეკორაციებს და მსახიობებისთვის განკუთვნილ ტანსაცმელსაც უთმობდნენ, საზოგადოების ნაწილი ფინანსურადაც ეხმარობოდა. უფრო მეტიც, როცა ფინანსური პრობლემის გამო დასის წევრები ვერ ახერხებდა სპექტაკლში თამაშს, პროფესიონალი მსახიობები ანაცვლებდნენ მათ.  1909 წელს „ავჭალის აუდიტორიაში“ შეწყდა წარმოდგენები, რადგან დასმა ზუბალაშვილების „სახალხო სახლში“ გადაინაცვლა.   გაეცანით სათემო განვითარების ცენტრის პუბლიკაციაში სოლიდარობის მაგალითებს საბჭოთა ოკუპაციამდე – წიგნის ელ–ვერსია: https://bit.ly/3iI5dyO

გორის ქუჩებში მოხალისეებმა სტრიტ არტი შექმნეს. კედლის მხატვრობა, რომელიც ქალაქის წარსულს და აწმყოს უკავშირდება. იგი ცნობილი გორელებისა და სპორტსმენების პორტრეტებს, ასევე აბსტრაქტულ და თავისუფალ თემატიკაზე შექმნილ ნახატებს მოიცავს. არტ კულტურის განვითარება ერთ–ერთი მიმართულებაა იმ მრავალფეროვანი ღონისძიებებიდან, რომელიც არასამთავრობო ორგანიზაცია „გორელ ფოტოგრაფთა კლუბმა“ წამოიწყო. ყველაფერი დაიწყო რამდენიმე ფოტოგრაფის ინიციატივით. მათ გადაწყვიტეს ცოდნა და გამოცდილება გაეზიარებინათ – შემოიკრიბეს ხელოვნებით და ფოტოგრაფიით დაინტერესებული ახალგაზრდები. გორში შესაბამისი სივრცეც მოიძიეს და შექმნეს არაფორმალური განათლების ცენტრი და მუდმივმოქმედი საგამოფენო დარბაზი – არტ ჰაუსი.  იმ მრავალი პროექტიდან, რომელიც ამ ალტერნატიულ სივრცეში შეიქმნა, ერთ–ერთი იყო სტრიტ არტი. რომლის საწყის ეტაპზე ორგანიზატორებმა ახალგაზრდები შეარჩიეს, შექმნეს სტრიტ არტების კონცეფცია და ესკიზები.  პროექტში ჩართულ ახალგაზრდებს მანამდე არ ჰქონდათ მსგავსი გამოცდილება, პროცესი მათთვის ერთგვარი გამოწვევაც იყო და საკუთარ თავსა და ქალაქს შორის კავშირების დანახვის კარგი საშუალებაც.  #გაიზიარეპასუხიმგებლობა, რადგან #ესქვეყანაშენია

საბჭოთა რეჟიმის დროს, ფართო საზოგადოებისთვის თითქმის უცნობი, ბევრი დახურული ჯგუფი არსებობდა, სადაც ადამიანები ახერხებდნენ საბჭოეთში აკრძალული სიახლეების ერთმანეთთან გაზიარებას და ამ თემებზე საუბარს. ერთ–ერთი ასეთი იყო „მეათე სართული“ – ახალგაზრდა მხატვრების ჯგუფი, რომელიც XX-ე საუკუნის 80–იან წლებში გამოჩნდა. სახელი იმ სართულის მიხედვით ეწოდათ, რომელ სართულზეც იკრიბებოდნენ. ახალგაზრდა მხატვრები: კარლო კაჭარავა, ნიკო ცეცხლაძე, მაია ცეცხლაძე, ოლეგ ტიმჩენკო, მამუკა ჯაფარიძე, გია დოლიძე, თემურ იაკობაშვილი, ზურაბ სუმბაძე, გია ლორია და გიორგი მაღლაკელიძე... მეათე სართულის პატარა სახელოსნოში ხვდებოდნენ ერთმანეთს, სადაც მართავდნენ დისკუსიებს და საუბრობდნენ სხვადასხვა ეპოქების მიმდინარეობებსა და ევროპულ თანამედროვე ხელოვნებაზე. გამოხატავდნენ პროტესტს მხატვრობაში ინდივიდუალური მიდგომის შეზღუდვის მიმართ, რომელიც ტოტალიტარული რეჟიმებისთვისაა დამახასიათებელი. მათ პრაქტიკულად გაარღვიეს საბჭოთა აკადემიებში დამკვიდრებული სამხატვრო მიდგომები და დაიწყეს მხატვრობაში სხვადასხვა მეთოდების გამოყენებით მაგალითად აბსტრაქტული კომპოზიციების და არაპროპორციული ფიგურების სქელი კონტურებით ხატვა. თემატიკაც მრავალფეროვანი იყო ბიბლიური ეპოქიდან დაწყებული თანამედროვე ეპოქით დასრულებული. უამრავი ნახატის შექმნის პარალელურად, „მეათე სართულის“ წევრები პერფომანსებისა და ინსტალაციების საშუალებით ცდილობდნენ პირდაპირი კონტაქტი ჰქონოდათ მაყურებელთან, ანუ მხატვრობა მიეტანათ ადამიანამდე – იმ ხანად, მათი ნახვა მაღაზიების ვიტრინებში მანიკენების მაგივრადაც შეგეძლოთ და მათი ნახატებისთვის თვალი შესაძლოა „დეზერტირების“ ბაზარშიც მოგეკრათ. „მეათე სართულმა“ მხოლოდ რამდენიმე წელი იარსება, თუმცა განსაკუთრებული კვალი დატოვა ქართულ ავანგარდულ ხელოვანებაში... და საბჭოთა ტოტალიტარიზმის წინააღმდეგ პროტესტის ისტორიაში.  #გადაიაზრეისტორია რადგან #ესქვეყანაშენია

კოდისწყარო შიდა ქართლში ერთ–ერთი ძველი და გამყოფ ხაზთან რამდენიმე ასეულ მეტრში მდებარე სოფელია. „სიხარულით გიზიარებთ, რომ წლების მანძილზე პირველად, კოდისწყაროს ყოფილ კულტურის კლუბში კინოჩვენებას ვუმასპინძლებთ“, ასე ეპატიჟებიან კოდისწყაროელებს ორგანიზატორები. ასეთივე აფიშები გაჩნდა გორის სოფელ ბეთლემში, ბოლნისში, თეთრიწყაროს სოფელ სამშვილდესა და ამბროლაურში... საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან, საერთო იდეების ირგვლივ გაერთიანებულმა ადამიანებმა გადაწყვიტეს რეგიონში მცხოვრები ახალგაზრდების მოწყენილობის შეემსუბუქებინათ. შექმნეს „ ქსელი“ და პირველი ერთობლივი ნაბიჯებიც გადადგეს – შეარჩიეს ის ადგილები, სადაც დიდიხანია კულტურული ღონისძიებები არ გამართულა და ფუნქციადაკარგულ თუ მიტოვებულ კინოთეატრებსა და კულტურის სახლებში ერთობლივი კინოჩვენებები წამოიწყეს. ფუნქციაშეცვლილი თუ უფუნქციო შენობების კვირეულის ფარგლებში გაცოცხლებით, ორგანიზატორები წარსულის დაბრუნებას კი არა, მომავლის დანახვას ისახავენ მიზნად. საქართველოს დიდი ქალაქებისგან განსხვავებით ზოგიერთ რეგიონულ ცენტრში და განსაკუთრებით კი, სოფლებში თითქმის ხელმიუწვდომელია მრვალფუნქციური, შემოქმედებითი სივრცეები, რომლებიც ადგილობრივ ახალგაზრდებს თვითგანვითარების, თუნდაც მოწყენილობისა და დასვენების საშუალებას მისცემს. სწორედ ასეთი სივრცეების შექმნას ცდილობენ „ ქსელის“ წევრები რეგიონში მცხოვრები ახალგაზრდებისთვის.  ვინ არიან ქსელის წევრები? სხვადასხვა ორგანიზაციაში და რეგიონში მცხოვრები ახალგაზრდები, რომლებიც ცდილობენ საკუთარ თემში ცვლილებები შეიტანონ და თუნდაც მცირედით უკეთესი გახადონ ცხოვრება. მაშ ასე, გაიცანით: თეთრიწყაროს ახალგაზრდული ცენტრი , რაჭის სათემო ორგანიზაცია, კომლი – თანაშექმნის სივრცე, გორელ ფოტოგრაფთა კლუბი, ახალგაზრდული ინიციატივა ცვლილებებისთვის; . #გაიზიარეპასუხისმგებლობა, რადგან #ესქვეყანაშენია

ოთარ იოსელიანის ერთ–ერთი პირველი ფილმი „აპრილი“ დასრულებისთანავე საბჭოთა ცენზურის ყურადღების ქვეშ მოექცა და მაყურებელმა ფართო ეკრანზე ვერ იხილა.  ამ ამბავს აკაკი ბაქრაძე დაწვრილებით იხსენებს თავის მოგონებებში: „ეს ფილმი ერთ პასუხისმგებელ პირს უჩვენეს, მან სევდიანი სახითა და დარდიანი თვალებით უყურა ფილმს და თქვა: ამ კინოსურათის ჩვენება არ შეიძლება, იგი მიმართულია ავეჯის შეძენის წინააღმდეგ“...  • რა შუაშია ავეჯი? ფილმის გმირები, ახალგაზრდა ცოლ–ქმარი მეზობლების შემხედვარე, იწყებენ ავეჯის შეძენას, სახლი არასაჭირო ნივთებით ივსება, თანაც ისე რომ მათ პატარა ბინაში გადაადგილება და ერთმანეთის დანახვაც კი ჭირს. ფილმის გმირები გამოსავალს არასაჭირო ავეჯის თავიდან მოცილებაში პოულობენ – გამოაღებენ ფანჯარას და ავეჯს ეზოში ყრიან. ამით გმირები თავისუფლებასა და დაკარგულ სილაღეს იბრუნებენ.  • რა მოხდა შემდგომ?  ცენზურამ ფილმში მხოლოდ ის დაინახა, რომ გმირები ავეჯს ყრიან და ეს ავეჯის მწარმოებელი მუშაკების შრომის უპატივცემულობად მიიჩნია.  „უმეცარი ადამიანების ჩარევამ დაღუპა „აპრილი“. ვინ აგებს... პასუხს „აპრილზე“? ... კინოსტუდიაში მთელი ფილმი გაქრა და ვითომც არაფერი მომხდარა“, – იხსენებს აკაკი ბაქრაძე. • ფილმის აღდგენამდე „აპრილი“ არავის უნახავს.  ოთარ იოსელიანი ერთ–ერთია იმ რეჟისორთა შორის, რომლის ფილმებიც საბჭოთა რეჟიმის დროს ზეწოლას განიცდიდნენ. „გიორგობისთვეს“, „იყო შაშვი მგალობელის“, „პასტორალის“ ... რეჟისორს საქართველოს დატოვება მაინც მოუწია, თუმცა ბევრი იბრძოლა, რომ ავტორიტარიზმის დროს კინოენა თავისუფალი აზრის გამოხატვის საშუალებად ექცია.  #გაიზიარეპასუხისმგებლობა, რადგან #ესქვეყანაშენია

გახსოვთ ალბათ ქვემო მაჩხაანის თეატრზე, რომ გიყვებოდით – დაახლოებით 150 წლის წინათ, 9 წელი რომ აშენებდა სოფელი, დასრულების შემდეგ აქ პირველ სპექტაკლებს სანდრო ახმეტელი დგამდა, მოძრავი სცენაც ჰქონდა თეატრს და უამრავი საინტერესო ლექციაც იმართებოდა სოფლის მეურნეობის, ლიტერატურის შესახებ, აქ წერა–კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების შეხვვედრებიც ტარდებოდა ... ახლა კი უფუნქციოდ დარჩენილ თეატრს ბვერ პრობლემასთან ერთად, ჭერიდან ჩასული წვიმის წყალიც აზიანებს მაჩხაანელმა ახალგაზრდებმა გადაწყვიტეს წინაპრების დანატოვარს გაფრთხილებოდნენ. „ცოდნის კაფეს“ დახმარებით საინიციატივო ჯგუფი შექმნეს და დაიწყეს მუშაობა, რათა მეორე სიცოცხლე მიეცათ თეატრისთვის. მეორე სიცოცხლე – სწორედ ასე ჰქვია კამპანიას, რომელიც ადგილობრივმა აქტივისტებმა წამოიწყეს და თეატრის წინაშე მდგარი მთავარი პრობლემის მოსაგვარებლად დაიწყეს მუშაობა. თეატრის სახურავის შესაკეთებლად წერილი დაწერეს, იგი სოფლის თითქმის ყველა მოსახლეს გააცნეს და ხელმოწერილი მოთხოვნა ადგილობრივ მუნიციპალიტეტს წარუდგინეს. მათ მალე არამარტო დასტური მიიღეს, არამედ სახურავის შეკეთებაც დაიწყო.. ფუნქციის აღსადგენად კი თეატრალურ დასებს მიმართეს, რათა მათ სპექტაკლებს გაეცოცხლებინა გამორჩეული თეატრის სცენა. ექვსმა თეატრმა უკვე გამოთქვა ამის სურვილი, პანდემიის გამო ჯერჯერობით ამის განხორციელება ვერ ხერხდება, თუმცა მაჩხაანელი ახალგაზრდებიც და მაცხოვრებლებიც დასახვედრად მზად არიან და სულმოუთქმენლად ელიან წინაპრების ტრადიციების აღდგენას. #გაიზიარეპასუხისმგებლობა რადგან #ესქვეყანაშენია

საერთო სამოქალაქო მოძრაობა - მრავალეროვანი საქართველო ერთ–ერთი პირველი არასამთავრობო ორგანიზაციაა, რომელიც ეთნიკური უმცირესობების 19 სათვისტომოსა და 56 არასამთავრობო ორგანიზაციის წარმომადგენლებს აერთიანებს.  ორგანიზაცია აქტიურად მუშაობს განათლების, არჩევნების, ადვოკატირების მიმართულებით.  ნახეთ ვიდეო და გაიგეთ მეტი ორგანიზაციის საქმიანობის შესახებ...

ხელოვნების საერთაშორისო ცენტრი1995 წელს დაარსდა, რომლის მთავარი მისიაა არამხოლოდ ჩვენი კულტურისა და კულტურული მემკვიდრეობის შენარჩუნება, არამედ ამ სფეროში არსებული პრობლემების გადაჭრაც. ხელოვნების საერთაშორისო ცენტრს 4 ძირითადი პროგრამა აქვს: 1. ტრადიციული რეწვისა და შემოქმედებითი ინდუსტრიების განვითარების პროგრამა 2. კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის და შესაბამისი გამოყენების პროგრამა 3. საგამოფენო საქმიანობის პროგრამა 4. ქართული კვლევების საერთაშორისო ინიციატივის პროგრამა 25 წლის განმავლობაში ცენტრმა საკმაოდ ბევრ მიღწევას მოუყარა თავი, მონაწილეობა მიიღო ქართული სახელოვნებო სფეროს გავნითარებაში და განახორციელა მსხვილმასშტაბიანი პროგრამები ევროკავშირის თანადაფინანსებით.

არასამთავრობო, არაკომერციული ორგანიზაცია ბილიკი (Society Biliki) 1997 წლიდან ეხმარება ბავშვებს პოტენციალის გამოვლენაში, განურჩევლად მათი სოციალური, ეკონომიკური, ეთნიკური თუ რელიგიური სტატუსისა.  ორგანიზაციასთან თანამშრომლობის საუკეთესო მაგალითია სოფელ სასირეთის სკოლის მოსწავლეთა საზოგადოებრივი აქტივობა, რომლის წყალობითაც სოფელში არსებული XVI-XVIII საუკუნეების სათვალთვალო-სასიგნალო კოშკს, საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნულმა სააგენტომ კულტურული მემკვიდრეობის უძრავი ძეგლის სტატუსი მიანიჭა. კოშკის შესახებ სასირეთის სკოლის მოსწავლეებმა სახალხო დამცველის აპარატის წარმომადგენლებთან ისაუბრეს; მათ თავის მხრივ, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის სააგენტოს მიმართეს, სააგენტომ კი მოთხოვნა დააკმაყოფილა.  ბილიკისა და სასირეთის სკოლის მოსწავლეთა თანამშრომლობა, კიდევ ერთი დასტურია იმისა, რომ სამოქალაქო აქტივობაში ჩაბმა არასოდესაა ნაადრევი.

ხელოვნება შლის ბარიერებს - ეს ჭეშმარიტება "აზდაკის ბაღში" მშვენივრად იციან. ნახეთ ვიდეო და გაიგეთ მეტი ინტეგრირებული თეატრის შესახებ, რომელმაც უამრავი ადამიანის სიცოცხლე შეცვალა უკეთესობისაკენ.