გაიცანით სანატორიუმ „ქართლის" მაცხოვრებლები, ადამიანები, რომლებსაც ახსოვთ ომი და მისი სიმძიმე. ახლა კი თავად აძლევენ სამოქალაქო პასუხისმგებლობის და აქტივიზმის მაგალითს სხვებს. „უკრაინაში ომი არის ომი ბოროტების წინააღმდეგ. ჩვენ, აფხაზეთიდან დევნილებმა ეს ყველაფერი 30 წლის წინ გამოვიარეთ, 13 თვე შიშველი ხელებით ვიცავდით აფხაზეთს, ჩვენი გმირი ბიჭების სიცოცხლის ფასად. ეს ომი ჩვენიცაა და აფხაზეთიდან დევნილებმა ყველაზე კარგად ვიცით უკრაინელი ხალხის ტკივილი. უკრაინელები ჩვენს გვერდით იყვნენ ყველაზე მძიმე პერიოდში, მათმა ორმა სამხედრო გემმა გაიყვანა სამშვიდობოს ასობით ადამიანი. სანატორიუმ „ქართლის" მაცხოვრებლებმა გადავწყვიტეთ მცირედით დავხმარებოდით უკრაინელ ხალხს. ყველამ ერთსულოვნად მოვაგროვეთ თანხა, ვისაც რამდენი შეეძლო. წარმოიდგინეთ, მარტოხელა მოხუცი თავისი პენსიიდან ბოლო 5 ლარს რომ მოგცემს და გეტყვის მე არაფერი მიჭირს, იქ უკრაინაში დაჭრილს უფრო უჭირსო, ამის შემდეგ სიტყვებიც ზედმეტია. შეგროვილი თანხით ვიყიდეთ პირველადი დახმარების ნივთები: მედიკამენტები, გადასხმის სისტემები, ბავშვებისთვის საკვები, პამპერსები, ზოგიერთმა თანხა გადარიცხა უკრაინის დასახმარებელ ფონდში და ამგვარად, უკვე ორჯერ, შევძელით მცირე დახმარების გაგზავნა. ძალიან ბევრს აქვს სურვილი შეიფაროს უკრაინიდან დევნილები, ბავშვები და ქალები, მაგრამ შენობა, რომელშიც ვცხოვრობთ ინგრევა და მათ სიცოცხლეს ისევ საფრთხეში ვერ ჩავაგდებთ. გაუსაძლისი პირობების შესახებ უამრავი უწყებას მივმართეთ, მხოლოდ შენობის საბოლოო რღვევისა და ტრაგიკული ამბის შემდგომ – ერთ–ერთმა მაცხოვრებელმა სიცოცხლე შესწირა ამ საკითხს – მოვექეცით ყურადღების ცენტრში. ახლა დევნილთა განსახლების ეტაპობრივი პროცესი მიმდინარეობს." - ამბობს ჩვენთან ინტერვიუში სანატორიუმის ერთ-ერთ მაცხოვრებელი ირმა ნაჭყებია.  პ.ს. ამჟამად, საქართველოში, დაახლოებით, 270 000 დევნილია აფხაზეთიდან და ცხინვალის რეგიონიდან. მათი სახლები, ანუ საქართველოს ტერიტორიების 20% ოკუპირებულია რუსეთის მიერ, რუსეთი ახლა უკრაინის ოკუპაციას ცდილობს... #არაოკუპაციას #არარუსეთს #მხარდაჭერაუკრაინას

მრავალფეროვნების სახეები – მულტიმედია პლატფორმაა, რომელიც მოგვითხრობს საქართველოს რელიგიურ და ეთნიკურ მრავალფეროვნებაზე, გვიამბობს სხვადასხვა კუთხეში მცხოვრებ ადამიანებზე, მათ ისტორიებსა და ტრადიციებზე. გვამოგზაურებს საქართველოს სხვადასხვა კუთხესა თუ ეპოქაში, გვიჩვენებს რა მოგვცა უწყვეტმა მრავალფეროვნებამ, ერთობლივმა თანაცხოვრებამ. „მრავალფეროვნების სახეები" ტოლერანტობის და მრავალფეროვნების ინსტიტუტის ერთ–ერთი მრავალწლიანი პროექტია, რომლის ფარგლებშიც ორგანიზაცია ქმნის არა მხოლოდ მდიდარ მულტიმედიურ მასალას, არამედ დიდ ყურადღებას უთმობს სტრატეგიულ სამართალწარმოებას ადამიანის უფლებებისა და თანასწორობის ადვოკატირების კამპანიებს და საგანმანათლებლო რესურსების შექმნას. მართავს საგანმანათლებლო ღონისძიებებს, სემინარებს, საჯარო დისკუსიებს, ქმნის გამოცემებს მასწავლებლებისთვის, მოსწავლეებისა თუ ჟურნალისტებისთვის. „ტოლერანტობის გაკვეთილების“ საშუალებით კი წარმოაჩენს რელიგიისა და რწმენის თავისუფლებასა და ეთნიკურ მრავალფეროვნებასთან დაკავშირებულ პრობლემებსა და მათი გადაჭრის გზებს. ტოლერანტობის და მრავალფეროვნების ინსტიტუტი (TDI) 2013 წელს შეიქმნა და მისი მიზანია: 🔹 რელიგიისა და რწმენის თავისუფლების დაცვა და საზოგადოებაში ტოლერანტობის კულტურის განვითარების ხელშეწყობა; 🔹 რელიგიური, ეთნიკური და რასობრივი ნიშნით დისკრიმინირებული ადამიანებისა და ჯგუფების უფლებების დაცვა და ადვოკატირება; 🔹 სამოქალაქო ინტეგრაციის ხელშეწყობა; 🔹 რელიგიის თავისუფლების, დისკრიმინაციის აკრძალვის, უმცირესობების უფლებების მიმართულებით სახელმწიფო პოლიტიკის კვლევა და ანალიზი, კულტურათა დიალოგის ხელშეწყობა.

პროფესიით მსახიობი და ოპერატორი დავით ქაცარავა ალბათ ყველასთვის ნაცნობია, განსაკუთრებით ნაცნობია მის მიერ დაფუძნებული სამოქალაქო მოძრაობა "ძალა ერთობაშია“, რომელიც რუსეთის მიერ საქართველოს ოკუპაციას ეწინააღმდეგება. შიდა ქართლის ოკუპირებულ ტერიტორიებთან სამოქალაქო პატრულირება 2017 წლის 25 ივლისიდან დაიწყო და დღემდე აგრძელებს. დღეს კი უკრაინელი ხალხის მხარდასაჭერად უკრაინაშია. "როდესაც მოძრაობის დაფუძნება გადავწყვიტე, არც მიფიქრია ექნებოდა თუ არა ამას სახელი, საბოლოოდ კი გამოვიდა, რომ მე ვარ სამოქალაქო აქტივისტი. ეს ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს, თუმცა მთავარია რას ვაკეთებ, რისთვის ვაკეთებ და რა იყო იმის მოტივაცია, რომ ამ მიმართულებით შემეცვალა ჩემი ცხოვრება. მანამ, სანამ სამოქალაქო მოძრაობას დავაფუძნებდი, დიდი ხანი ვფიქრობდი ამ საკითხზე. როდესაც ეს გადაწყვეტილება მივიღე, მას შემდეგ ჩემი ცხოვრება კარდინალურად შეიცვალა. კომფორტის ზონა გავარღვიე და ისეთ საქმეს შევეჭიდე, სადაც ბევრი მტერი გავიჩინე და საკმაოდ კომფორტული ცხოვრებიდან და პოპულარობიდან გადავერთე იმ მძიმე ვითარებაში, რომელშიც უამრავი პრობლემაა. სადაც ძალიან დიდი დოზით არის ზიზღი, შუღლი, ღვარძლი, ბოღმა, მტრობა. რაც შეეხება კონკრეტულად ჩვენს აქტივიზმს და ჩვენს ბრძოლას რუსული ოკუპაციის წინააღმდეგ, ბუნებრივია ამას ძალიან დიდი დატვირთვა აქვს, ვინაიდან რუსეთი ჩვენ გვებრძვის არამხოლოდ სამხედრო ძალით, არამედ ე.წ. „რბილი ძალითაც“, რომელსაც ჰიბრიდული ომის ფარგლებში ძალიან ეფექტურად იყენებს. ამის საწინააღმდეგოდ კი საჭიროა ასევე არანაკლებ ეფექტური საინფორმაციო ომის წარმოება, რომელშიც ჩვენ ძალიან აქტიურად ჩავერთეთ. რთულია ვისაუბრო იმ შედეგებზე, რომელიც ასახავს ამ ხუთ წლიანი ყოველდღიური აქტივობის შედეგებს, თუმცა რეალურად, შედეგი არის და ჩვენ ვახერხებთ რუსეთის „რბილ ძალას“ დავუპირისპიროთ ძალიან მნიშვნელოვანი საინფორმაციო ომი, რომლის მოგების შანსი სწორად ორგანიზების შემთხვევაში ქართველ ხალხს აქვს. ბოლო წლების განმავლობაში, ოკუპაციის თემამ გადაინაცვლა უკანა პლანზე, ეს კი მხოლოდ და მხოლოდ რუსეთის ინტერესებშია. ჩვენი შევძელით და ოკუპაციის საკითხი გაგვეხადა ისევ აქტუალური და ვფიქრობ, რომ ეს თითოეული ჩვენი აქტივისტის თავდაუზოგავი ბრძოლის შედეგია."

აქტივიზმს არც სქესი აქვს და არც პროფესია, ასე იყო მე-19, მე-20 საუკუნის საქართველოში. თბილისთან და ქუთაისთან ერთად, მე-20 საუკუნის დასაწყისში, საქართველოს პატარა ქალაქებშიც იკიდებდა ფეხს ქალთა აქტივიზმი. მათ შორის გამორჩეულია ხონის ქალთა წრე.განსაკუთრებული აქტიურობით გამოირჩეოდა ეკატერინე ბახტაძე, რომელიც ქალთა წრის თავმჯდომარედ აირჩიეს. ხონის ქალთა წრე საქმიანობის მრავალფეროვნებით და გამოკვეთილი ღირებულებებით გამოირჩეოდა – მიზნად ისახავდა ცნობიერების ამაღლებას, საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ ასპარეზზე ქალთა წახალისება. წრე ასამდე ქალს აერთიანებდა, რომლებიც ყოველ შაბათს საღამოს იკრიბებოდნენ. შეკრებების განრიგი კი ასეთი ჰქონდათ: – პირველი ნაწილი ეძღვნებოდა ქალთა საერთაშორისო მოძრაობას, პოლიტიკურ–სოციალურ მდგომარეობას, ხელოვნებას, ლიტერატურას და მას ლექცია საუბრის სახე ჰქონდა. შეხვედრის ამ ნაწილს ადგილობრივი და მოწვეული სტუმრები უძღვებოდნენ. მეორე ნაწილი ხელსაქმეს ეთმობოდა – ჭრა–კერვა, ქარგვა. ხელსაქმეს გამოცდილი ოსტატები ასწავლიდნენ. მესამე ნაწილი უფრო მხიარული იყო, ჩაისთან ერთად ბაასი საჭირბოროტო საკითხებზე და მომავალ გეგმებზე. კლუბის წევვრები, ხონის ბაღში ხშირად აწყობდნენ კულტურულ ღონისძიებებს. ბილეთების გაყიდვიდან და წრის ყველანაირი საქმიანობიდან შემოსული თანხა ღარიბი სტუდენტებისა და მოსწავლეების განათლებას ხმარდებოდა. წყარო: ქალთა საზოგადოებრივი საქმიანობა საქართველოში

ცივ ამინდებში ფრინველებს საკვები რომ არ მოჰკლებოდათ, "საზოგადოება ბუნების კონსერვაციისთვის" - საბუკოსთან ერთად ფრთოსნებს საკვებურები დაუმზადეს. არც ცუგები დავიწყებიათ და ბავშვებთან ერთად თბილი სახლები აუშენეს.  დიღმის ჭალები მთელი წელი, რეგულარულად მართავს ექსკურსიებს, გარემოსდაცვით ცნობიერების ასამაღლებლად და საზოგადოების ჩართულობის გასაზრდელად. 2021 წლის განმავლობაში დიღმის ჭალებმა 600-ზე მეტი დამთვარიებელი მიიღო.  "ჩვენი აქტივიზმის მთავრი მოტივაცია არის, რომ გადარჩეს თბილისის უდიდესი და ეკოლოგიურად უმნიშვნელოვანესი მწვანე სივრცე; დაცული იყოს მოქალაეების უსაფრთხო და ჯანსაღ გარემოში ცხოვრების კონსტიტუციური უფლება და ამისათვის გარემოსდაცვითი უწეყებები გამართულად, კოორდინირებულად და შედეგიანად მუშაობდნენ. " - ანა ტრაპაიძე.  დიღმის ჭალების საინიციატივო ჯგუფი მშვიდობიანი სამეზობლოსგან შედგება, ჯგუფმა 2020 წლის აპრილიდან დაიწყო არსებობა, როგორც დიღმის ჭალების დაცვის აქტიური მოქალაქეების პლატფორმამ.  "საჭიროება კი დადგა მაშინ, როცა ჭალების მუნიციპალური სარეკრეაციო სივრცის განადგურება აქტიურად დაიწყო და მოიცავდა ტყის ჩამარხვას სამშენებლო ნარჩენებში, ქვა-ღორღის უკონტროლო მოპოვებას, დასაწყობებას და გადამუშავება-რეალიზაციას." - ანა ტრაპაიძე.  მხოლოდ დიღმის ჭალების ინიციატივის უშუალო ერთწლიანი ძალისხმვის შედეგად ეტაპოვბრივად შეწყდა სივრცის უკონტროლო გამოყენება. მიზნის მისაღწევად ინიციატივა მიმართავდა სამთლებრივი ბრძოლის ბერკეტებს, დიალოგს უფლებამოსილ მხარეებთან, საინფორმაციო, საზოგადოების ცნობიერების ასამაღლებელ და საგანმანათლებლო კამპანიებს.  ამჟამად ინიციატივა დიღმის ჭალების გულშემათკივრათა გაფართოებულ გუნდს აერთიანებს მთელი ქალაქიდან და მთავარი მიზანი გახდა დიღმის ჭალების ტყის აღდგენა და მისი საჯარო სარეკრეაციო სივრცედ შენარჩუნება.

ზამთარში, მარადმწვანე მცენარეებს სადღესასწაულო დეკორაციებად საუკუნეების მანძილზე იყენებდნენ. საშობაო ნაძვის ხის ისტორია კი მე–16 საუკუნიდან გერმანიაში დაიწყო, მოგვიანებით კი, მთელ ევროპაში გავრცელდა. მრავალი საუკუნეა ქართველებსაც გვაქვს საშობაო ხე – ჩიჩილაკი, თუმცა იგი საბჭოთა პერიოდის მიწურულამდე აკრძალული იყო, ისევე როგორც ნაძვის ხე გარკვეული პერიოდი, რადგან ორივე მათგანი შობას უკავშირდება. 1930–იან წლების მეორე ნახევარში ტოტალიტარულმა რეჟიმმა აკრძალვა მოხსნა, მაგრამ საბჭოთა იდეოლოგიისთვის დამახასიათებელი მეთოდი გამოიყენა – ნაძვის ხეს რელიგიური დღესასწაული ჩამოაცილა და სახელი შეუცვალა. ასე იქცა საშობაო ნაძვის ხე, პოსტ–საბჭოთა სივრცეში საახალწლო ნაძვის ხედ.  საშობაო ნაძვის ხის ევროპული ტრადიცია საქართველოში მე–19 საუკუნის ბოლოს, მე–20 საუკუნის დასაწყისში დამკვიდრდა.  ეროვნულ არქივში შემონახულია გიგლო ყარალაშვილის 1913 წლით დათარიღებული საშობაოდ მორთული ხის ფოტო. იგი ახლანდელი ქიქოძის 8 ნომერში მდებარე სახლშია გადაღებული, უცნობია ვინ იყო სახლის მეპატრონე ან ვინ მორთო იგი.

მისი ამბავი ზღაპარს ჰგავს: ჯორჯ კობის, ანუ გრიგოლ კობახიძის ისტორია მე–19 საუკუნის მიწურულს, რაჭის სოფელ თხმორში იწყება. 10 წლის ბიჭი მშობლიური სოფლიდან გაიპარა და ბედის საძიებლად გაემგზავრა – ჯერ ბორჯომში, თბილისში, შემდეგ პოლონეთის გავლით გერმანიაში, გერმანიიდან ინგლისში და ბოლოს ამერიკაში.  ამ გზაზე უამრავი გაჭირვება, მარცხი გამოიარა, თუმცა უამრავი წარმატება ხვდა წილად და მსოფლიოსაც ბევრი გამოგონება დაუტოვა, არაფორმალურად მას, ამერიკაში „ქიმიური მრეწველობის მეფესაც“ ეძახდნენ.  ავტომატური საწერ-კალამი, წყალგამძლე ცემენტი და მინა-ბლოკი, რომლებსაც აქტიურად იყენებდნენ ცათამბჯენების მშენებლობაში. ის ამზადებდა ფლაკონებს გიორგი მაჩაბლის სუნამოსთვის და ქმნიდა პროდუქციას ქიმიური და სამედიცინო ლაბორატორიებისათვის, საველე ჰოსპიტლებისა და საავადმყოფოებისათვის, რომელსაც მეორე მსოფლიო ომში იყენებდა როგორც ამერიკის შეერთებული შტატები, ასევე კანადა.  ჯორჯ კობის სახელით დღემდე იყიდება გასულ საუკუნეში დამზადებული საშობაო ნაძვის ხის მოელვარე სათამაშოები ვინტაჟურ ონლაინ მაღაზიებში და დღემდე აქვს მათ ყუთებს წარწერა – „ორნამენტი. კობი, ეს შობაა”.  #გადაიაზრეისტორია, რადგან #ესქვეყანაშენია

„საკუთარი თავი არის ერთადერთი, ვისაც შეუძლია როგორც აგაფრინოს ზემოთ, ისე დაგანარცხოს დაბლა." მოუსმინე პარამოფარიკავე ირმა ხეცურიანის ისტორიას.

სოციალური ინკლუზიის მხარდამჭერი ორგანიზაცია „ხელი ხელს“ ათი წელიწადია შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირებს ემსახურება, ცდილობს, გააძლიეროს ისინი, დამოუკიდებელი გახადოს და ხელი შეუწყოს მათ ინტეგრაციას საზოგადოებაში. ორგანიზაცია ამ მიზნების მიღწევას შშმ პირებისთვის საოჯახო საცხოვრისის სერვისის მიწოდებით ახერხებს. ბენეფიციარები დამოუკიდებლად იღებენ გადაწყვეტილებებს, თავად ამზადებენ კერძებს, ალაგებენ საცხოვრისს, უვლიან ბაღ-ბოსტანს, ყიდულობენ პროდუქტებს, ესწრებიან სხვადასხვა ღონისძიებებს... ზოგიერთ მათგანს პროფესიაც აქვს და დასაქმებულიც არის. ხელი ხელს აძლიერებს შშმ პირების ოჯახის წევრებსაც, პირებს, რომლებიც ზრუნავენ მათზე. ორგანიზაციის უახლეს მიღწევებს შორის არის ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის (WHO) მიერ, მსოფლიოს მასშტაბით, მათი გამოცდილების საუკეთესოდ აღიარება. ამ და სხვა საინტერესო საკითხებზე CsoGeorgia.org-ს ორგანიზაციის პერსონალური ასისტირების პროგრამის მენეჯერი ელენა კობიძე ესაუბრა. ელენა, პირველ რიგში, რა უპირატესობა აქვს საოჯახო ტიპის საცხოვრისს შშმ პირებისთვის? თითოელ საცხოვრისში, შშმ პირთა რაოდენობა არ აღემატება 5 ბენეფიციარს. მომსახურების მთავარი პრინციპია ინდივიდზე ორიენტირება - ის თავად მონაწილეობს საკუთარი მხარდაჭერის გეგმის შექმნის პროცესში, თავად აძლევს მიმართულებას საკუთარ ცხოვრებას და საჭირო დროს იღებს საჭირო ინტენსივობის დახმარებას. ამასთან, სწავლობს  ოჯახის წევრთა პატივისცემას და ოჯახურ თანაცხოვრებას. ზრდასრული შშმ პირებისთვის მცირე საოჯახო ტიპის სახლების მომსახურება საუკეთესო ალტერნატივაა იმ ადამიანებისთვის, რომლებსაც არ აქვთ საშუალება იცხოვრონ ბიოლოგიურ ოჯახში. ის ტიპური საცხოვრებლის იდენტურია, არ ჰგავს დიდი ზომის ინსტიტუციებს და საშუალებას გვაძლევს დავინახოთ პიროვნება. აქ მცხოვრებ შშმ პირებს არ აქვთ რეჟიმი, თავად იღებენ გადაწყვეტილებებს და ითვისებენ დამოუკიდებელი ცხოვრებისთვის საჭირო უნარებს. სერვისი მხარს უჭერს ბენეფიციარებს ჩაერთონ საგანმანათლებლო პროცესში, დასაქმდნენ, ჰქონდეთ მაღალი და მუდმივად მზარდი ჩართულობა თემის თუ საოჯახო ცხოვრებაში. თუ გაქვთ გამოცდილება, რომ შშმ პირი დამოუკიდებელი ცხოვრებისთვის სრულად მზად ჩაგითვლიათ და ხელი შეგიწყვიათ დაეტოვებინა საცხოვრისი, დაბრუნებულიყო ოჯახში (ასეთის არსებობის შემთხვევაში ან ახალი ოჯახი შეექმნა). ასეთი გამოცდილება არ გვქონია, რადგან მაცხოვრებლების უმეტესობა იზრდებოდა დიდი ზომის დაწესებულებებში და მათ არ ჰყავთ ოჯახი, ასევე დამოუკიდებლად ცხოვრების შემაფერხებელი ფაქტორია ფინანსური შეჭირვება. გურჯაანის სახლებში, მაცხოვრებლების დამოუკიდებლობის ხარისხი მაქსიმალურად გაზრდილია, შესაბამისად, ისინი აღარ საჭიროებენ მუდმივ მხარდაჭერას. ასევე, გურჯაანში გვყავს ორი ოჯახი, ცოლ-ქმარი, 2-2 შვილით. როგორც ვიცით, ყველა საცხოვრისს აქვს პერსონალური ასისტენტის 24 საათიანი მომსახურება. რას გულისხმობს ეს მომსახურება? პერსონალური ასისტირების მომსახურება მცირე საოჯახო ტიპის სახლებში გულისხმობს ბენეფიციარების მხარდაჭერას მათთვის ბუნებრივ გარემოში, დახმარებას საკუთარი შესაძლებლობების რეალიზებასა და ინტეგრაციაში, რაც ზრდის შშმ პირის დამოუკიდებლობას და საკუთარი ცხოვრების კონტროლის შესაძლებლობას. ასისტენტის  მომსახურება, განსხვავებულია კონკრეტული ადამიანის საჭიროებებიდან გამომდინარე. ასისტირების აქტივობები შესაძლოა მოიცავდეს: მხარდაჭერას კომუნიკაციაში, გადაადგილებაში, დაგეგვმაში, დასვენება/მუშაობაში, სოციალიზაციაში, ფუნქციური უნარ-ჩვევების დასწავლაში, განათლებაში, კოგნიტურ, ემოციურ, სენსორულ და პიროვნულ სფეროებში. ჰყავს თუ არა ორგანიზაციას მოხალისეები და რას აკეთებენ ისინი? დიახ, ორგანიზაციას ჰყავს მოხალისეები, რომლებიც პანდემიის პირობებში ერთვებიან ონლაინ, ეცნობიან ბენეფიციარებს, ამყარებენ მათთან მეგობრულ კავშირებს და სთავაზობენ საინტერესო აქტივობებს, ჩართული არიან მათ ყოველდღიურ ცხოვრებასა და საქმიანობაში. როგორი იყო ორგანიზაციისთვის, საცხოვრისების ბენეფიციარებისთვის პანდემიის პერიოდი? პანდემიის პერიოდი საოჯახო ტიპის სახლებში მცხოვრები შშმ პირებისთვის, ისევე როგორც სხვა ადამიანებისთვის, რთული აღმოჩნდა. უსაფრთხოების წესებიდან გამომდინარე ბენეფიციარების უმრავლესობამ დაკარგა სამსახური. შეეზღუდათ კონტაქტები და მოაკლდათ სოციალიზაცია. შესაბამისად, მოგვიწია ალტერნატიული გზების ძიება ამ აქტივობების ჩასანაცვლებლად. ემოციურად მეტი მხარდაჭერა დასჭირდათ მოულოდნელ ცვლილებებთან შესაგუებლად და განსხვავებული ცხოვრების დასაწყებად. ამ ეტაპზე, რამე საჭიროების წინაშე ხომ არ დგას ორგანიზაცია? პანდემიის პერიოდში, გაიზარდა სერვისის ხარჯები, საჭირო გახდა იზოლაციის სივრცეების მოწყობა, ინდივიდუალური დაცვის საშუალებების შეძენა, ინფლაციის პირობებში გაძვირდა პროდუქტები. სამსახურების დატოვების გამო დაკარგეს პირადი შემოსავალიც, შესაბამისად, საჭირო გახდა დამატებითი სახსრების მოძიება, მათი საჭიროებების სრულად დასაკმაყოფილებლად. ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციამ თქვენი ორგანიზაციის გამოცდილება მთელი მსოფლიოს მასშტაბით საუკეთესოდ აღიარა, ამ ფაქტს რა განვითარება შეიძლება მოჰყვეს? „ხელი ხელს“ გახდა პირველი ქართული ორგანიზაცია, რომელიც ჯანმო-ს ტექნიკურ პაკეტში მოხვდა და გახდა სამაგალითო, არა მხოლოდ რეგიონისთვის, არამედ მთელი მსოფლიოსთვის. ჩვენთვის ორმაგად სასიხარულოა, რომ აღიარება დაემთხვა ორგანიზაციის 10 წლის იუბილეს. ეს ფაქტი წაახალისებს არა მხოლოდ ორგანიზაციას, ორმაგი მოტივაციით განაგრძოს ინოვაციური სერვისების შექმნა, არამედ სახელმწიფოსაც, დააჩქაროს შშმ პირთა დეინსტიტუციონალიზაციის პროცესი და დააბრუნოს შშმ პირები საზოგადოებაში. ესაუბრა თეკლე ქაროსანიძე

ქუჩებს თავისი ისტორია აქვთ, ზოგიერთი ერთნაირი დასასრულით: რუსეთის წინააღმდეგ მებრძოლი, სამშობლოს შეწირული გმირი. მარო მაყაშვილი – 1921 წელს, რუსეთ-საქართველოს ომის დაწყებისთანავე, მარო წითელ ჯვარში მოწყალების დად ჩაეწერა და სანიტარულ რაზმთან ერთად კოჯორ-ტაბახმელას მიმართულებით გაემართა. 1921 წლის 19 თებერვლას, იგი რუსული არტილერიის მიერ ნასროლი ყუმბარის ნამსხვრევი დაიღუპა.  ჟიული შარტავა – 1993 წლის 27 სექტემბერს, სოხუმის დაცემის დღეს, თანამებრძოლებთან ერთად ტყვედ აიყვანეს და დახვრიტეს.  ქაქუცა ჩოლოყავშვილი – 1921 წელს იბრძოდა რუსეთ–საქართველოს ომში, ებრძოდა საბჭოთა რუსეთს საქართველოს დაპყრობის შემდგომაც – 1921–1924 წელს ხელმძღვანელობდა პარტიზანულ მოძრაობას, იძულებული გახდა საფრანგეთში, ემიგრაციაში წასულიყო, სადაც 1930 წელს გარდაიცვალა.  ამბროსი ხელაია – სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი 1921-1927 წლებში. რუსეთის პირველი რევოლუციის დროს ამბროსი იბრძოდა ქართული მართლმადიდებელი სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის (დამოუკიდებლობის) აღდგენისათვის, რის გამოც 1905 რუსეთში გადაასახლეს. ბოლშევიკური რუსეთის მიერ ქვეყნის დაპყრობის შემდეგ, 1921 წლიდან, აქტიურად იყო ჩაბმული ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობაში. 1922 წლის 7 თებერვალს მან თავისი ცნობილი მიმართვა გაუგზავნა გენუის მსოფლიო სამშვიდობო კონფერენციას. იგი მოითხოვდა საქართველოს შელახული, კანონიერი უფლებების აღდგენას. 1922 წელსვე ამბროსი დაპატიმრეს და 1924 წლის დამლევამდე იმყოფებოდა მეტეხის ციხეში. მას ეკუთვნის პატიმრობის დროს წარმოთქმული ცნობილი სიტყვები: „ჩემი სული ღმერთს ეკუთვნის, ჩემი გული სამშობლოს, ჩემი გვამი კი თქვენთვის დამითმია, მტარვალებო!“ 1927 წელს ჩამოაცილეს ეკლესიის მართვას. იმავე წლის 23 მარტს ამბროსი ხელაია გარდაიცვალა.  ექვთიმე თაყაიშვილი – საქართველოს ოკუპაციის შემდეგ, 1921 წელს ექვთიმე თაყაიშვილმა საქართველო დატოვა. იგი ათეულობით წლების განმავლობაში პატრონობდა საქართველოს ეროვნულ განძს, რომელიც მისი დამსახურებით გადაურჩა დაკარგვას და გაფანტვას. საბოლოოდ განძი საქართველოს დაუბრუნდა. სამშობლოში დაბრუნებული ექვთიმე აღადგინეს თსუ–ში პროფესორად, თუმცა 1951 წლიდან მისი შევიწროვება დაიწყო: დააპატიმრეს მისი შვილობილი, ხოლო ექვთიმე გაათავისუფლეს უნივერსიტეტიდან. რასაც ვერ გაუძლო და უკიდურეს გაჭირვებაში გარდაიცვალა.  მერაბ კოსტავა – დისიდენტი და უფლებადამცველი, მუსიკათმცოდნე, პოეტი. ტრაგიკულ დაღუპვამდე იყო საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ყველაზე გამორჩეული ლიდერი. კოსტავა იბრძოდა საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის, ეწეოდა დისიდენტურ და ადამიანის უფლებათა დამცველ საქმიანობას, ებრძოდა საქართველოში დამყარებულ საბჭოთა რეჟიმს, საკუთარი შეხედულებებისა და ფასეულობებისთვის რამდენჯერმე დააპატიმრეს და გადაასახლეს.  #გადაიაზრეისტორია რადგან #ესქვეყანაშენია

ფეხბურთში მამების თასის, მამის დღის, ტრენინგების „მამაკაცური საუბრების“, თბილისის ქუჩებში ფართომასშტაბიანი კამპანიის შემდეგ, თბილისსა და ქუთაისში. სულ ახლახანს, „მამების სკოლა“ გაიხსნა.  „მამების სკოლა“ მრავალწლიანი კამპანიის –„კაცები ზრუნავენ“ – ფარგლებში შეიქმნა, რომელსაც გაეროს მოსახლეობის ფონდის მხარდაჭერით არასამთავრობო ორგანიზაცია „ვიზრუნოთ ერთად“ ახორციელებს. სკოლის მიზანია რაც შეიძლება მეტმა ახალბედა მამამ მიიღოს აქტიური მონაწილეობა შვილის აღზრდაში. 8 შეხვედრის ფარგლებში, შესაბამის ხელშემწყობ რჩევებსა და ინფორმაციას მიიღებენ მონაწილეები.  „საქართველოში ჩატარებული კვლევებით კაცები უფრო ნაკლებად არიან ჩართული საოჯახო საქმეებსა და შვილის აღზრდაში ვიდრე ქალები, ამიტომაც ჩვენ ვთვლით რომ „მამების სკოლის“ მსგავსი ინიციატივები ხელს შეუწყობს უფრო მეტი მამა დაფიქრდეს ამ საკითხზე“, ამბობს არასამთავრობო ორგანიზაცია წარმომადგენელი.  ჰარმონიული საზოგადოების შექმნის საფუძველი სწორედ ასეთი ცვლილებებია, როგორსაც „მამების სკოლა" გვთავაზობს. ცვლილებები, რომელიც ადამიანებს უარყოფითი სოციალური ნომრებისა და სტერეოტიპებისგან ათავისუფლებს.  #გაიზიარეპასუხისმგებლობა რადგან #ესქვეყანაშენია

წინა საუკუნის 90–იან წლებში, წალკაში აჭარიდან და სვანეთიდან ეკომიგრანტები ჩაასახლეს. როცა მათი შვილები და შვილიშვილები წამოიზარდნენ – ახალგაზრდებმა არსებული გარემოს უკეთესობისკენ ცვლილება წამოიწყეს. მათ შორის იყო ირა ძირკვაძე, რომელმაც თანამოაზრეებთან და აქტივისტებთან ერთად სოციალური საწარმო „გუმბათი“ დაარსა.  „გუმბათის“ მიზანია ცოდნის გავრცელებით, წალკაში მცხოვრები მრალფეროვანი საზოგადოების მშვიდობიანი თანაცხოვრება. ერთ–ერთი მიმართულებაა ადგილობრივი ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენლებისთვის ქართული ენის სრულყოფილად სწავლება, რაც მათ განათლების მიღებისა და მონაწილეობით პროცესებში თანაბარ შესაძლებლობას უწყობს ხელს.  „ეთნიკური უმცირესობებისთვის ენობრივი ბარიერი დიდი პრობლემაა, თუმცა ახალგაზრდებისთვის ეს საკითხი მოგვარდა, თბილისიდან ჩამოსული საუკეთესო მასწავლებლები გვასწავლიან. ისინი და სოციალური საწარმო „გუმბათის“ წარმომადგენლები დიდ როლს თამაშობენ ჩვენს ცხოვრებაში. „გუმბათის“ საშუალებით მივიღე ბევრი ინფორმაცია თვითგანვითარების შესაძლებლობების, არაფორმალური განათლების შესახებ“, ამბობს „გუმბათის“ ბენეფიციარი ემილია ბლიკიანი. რომელიც თვლის, რომ მის მომავალ გეგმებზე სოციალურმა საწარმომ დიდი ზეგავალენა იქონია, სურს გახდეს ექიმი, დაბრუნდეს წალკაში. დაეხმაროს ხალხს და ასევე. არაფორმალური განათლების საშუალებით თავადაც გაუზიაროს გამოცდილება ახალგაზრდებს.  2020–2021 წლებში სოციალური საწარმო „გუმბათის“ 16 აბიტურიენტს დაუფასდა ცოდნა და გახდა სტუდენტი. თავად „გუმბათი“ კი, 2020 წლის საუკეთესო სოციალურ საწარმოდ აღიარებს.  #გაიზიარეპასუხისმგებლობა რადგან #ესქვეყანაშენია