თინათინ მესხი, სამოქალაქო ორგანიზაცია 'ჰელფინგ ჰენდის' დამფუძნებელი და აღმასრულებელი დირექტორი: ჩვენი ორგანიზაცია ფორმალურად 2009 წლიდან არსებობს. იმ პერიოდში ქვეყანაში ახალგაზრდებისთვის და განსაკუთრებით გოგონებისთვის ძალიან მძიმე ვითარება იყო. მე, რამდენიმე ახალგაზრდასა და ამერიკელ ცოლ-ქმარს გაგვიჩნდა იდეა, რაიმე ისეთი მოგვეფიქრებინა, რაც დაგვეხმარებოდა დადებითი ცვლილებებისათვის ბრძოლაში და შესაბამისად - გააძლიერებდა საზოგადოებას. 2009 წლიდან დღემდე სწორედ მოხალისეობა იყო და არის ის ძლიერი იარაღი, რომელიც ჩვენს ირგვლივ არსებული პრობლემების გადაჭრაში გვეხმარება. თავიდან არ გვქონდა ფორმალურად დაფუძნებული ორგანიზაცია და უბრალოდ ვმოხალისეობდით სხვადასხვა საჭიროების მქონე ადამიანებთან. ვცდილობდით ძალიან მცირედი შესაძლებლობებით ჩვენი მაქსიმუმი გაგვეკეთებინა.  ამით ვუმტკიცებდით საკუთარ თავს და ჩვენს გარშემომყოფთ, რომ არ შეიძლება ყველაფრის განმსაზღვრელი ფინანსები იყოს და რომ შენი გულწრფელი აქტივიზმით შეგიძლია შეცვალო ის, რაც არ მოგწონს.  ასე გაჩნდა მოხალისეობის პოპულარიზაციის იდეა.  შემდეგ უკვე დავაფუძნეთ ორგანიზაცია, რომელიც მოხალისეთა რესურს-ცენტრის ფუნქციას ითავსებს, ხელს უწყობს მოხალისეობის, როგორც ინსტიტუციის ჩამოყალიბებას და დღემდე გადის განვითარების გარკვეულ ეტაპებს.  ჩვენი საქმიანობის დასაწყისში ადამიანებს არ ჰქონდათ წარმოდგენა რა იყო ფორმალური მოხალისეობა. ხშირად დაგვცინოდნენ კიდეც და კონკრეტული სტრეოტიპების ქვეშ განგვიხილავდნენ - მოხალისეებს, როგორც პროფესიის არმქონე და უსაქმურ ადამიანებს და ა.შ  ჩვენი პირველი პროგრამა -'მოხალისეობა - გზა ეკონომიკური დამოუკიდებლობისაკენ' 2010 წელს შეიქმნა, რომლის ფარგლებშიც დევნილებსა და და სოციალურად დაუცველ ახალგაზრდებს დავეხმარეთ. ვთავაზობდით სხვადასხვა სახის ტრენინგებს, ხოლო შემდეგ ჩვენს მიერ მოძიებულ დღის ცენტრებში და სამოქალაქო ორგანიზაციებში მოხალისეებად ვუშვებდით. ბევრი მათგანი დღეს ძალიან წარმატებულია და წამყვან პოზიციაზე მუშაობს.  მოგვიანებით დავაფუძნეთ მოხალისეთა ინკუბატორი, სადაც ყველა დაინტერესებულ ადამიანს შეუძლია ჩვენს ვებ გვერდზე დარეგისტრირდეს და გასაუბრების შემდეგ აქტიურად ჩაებას მოხალისეობრივ საქმიანობაში.  ასევე, გვაქვს ონლაინ რადიო - 'ჩემი ხმა', რომელიც მიზნად ისახავს ახალგაზრდა ქალების გაძლიერებას თანამედროვე მედია ტექნოლოგიების გზით. ეს არის თავისუფალი სივრცე, სადაც მათი თვალით დანახულ პრობლემებს განვიხილავთ.  ყოველწლიურად, თბილისში და ქუთაისში ვატარებთ მოხალისეობის ფორუმს, ვიწვევთ სამოქალაქო ორგანიზაციებსა და ახალგაზრდებს, რათა მათ შორის მჭიდრო თანამშრომლობა ჩამოყალიბდეს. მიხარია, რომ ჩვენთან დღითიდღე იზრდება მოხალისეობის მსურველების რაოდენობა. თუ ადრე 100 ადამიანი მოხალისეობდა, ახლა მათი ციფრი 1700-ს შეადგენს. ღრმად მჯერა, რომ ერთმანეთის დახმარებით და თანადგომით ბევრი რამის შეცვლა შეგვიძლია უკეთესობისკენ.

14 ივლისს დიდი ქართველი კლასიკოსის- ვაჟა-ფშაველას დაბადების დღე აღინიშნა. ბევრი ჩვენგანისთვის არ არსებობს მისი რჩეული მოთხრობა ან პოემა, რადგან ყველა განსაკუთრებული და ძვირფასია. თუმცა, მოიპოვება ნაკლებად ცნობილი ესეებიც. ერთ-ერთი მათგანია ქალთა უფლებების შესახებ  'მე მხოლოდ ამას ვიტყვი: დიდად და დიდად საჭიროა დაკმაყოფილდეს ქალთა მოთხოვნილება. მჯერა, მწამს და ვერცავინ შემაცვლეინებს ამ რწმენას. დღეს რომ მაღალ ბიუროკრატიულ წრეებში, გავლენიან ადგილებზე მინისტრებისა და სხვა, დედაკაცები იყვნენ, დღევანდელი გამწვავებული და გამწარებული ცხოვრება რუსეთისა მალამოს დაიდებდა და საჭირო რეფორმებს მალე ვეღირსებოდით. დედაკაცები ამდენს სიჯიუტეს არ გამოიჩენდნენ, როგორსაც დღეს იჩენენ მაღალი სფეროს მაღალნი პირნი_ისინი ხომ მამაკაცები არიან _ ”კაი ბიჭობად”, “გულ-მაგრობად” არ გაასაღებდნენ თავიანთ სიჯიუტეს, ვინაიდგან დედაკაცნი უფრო ლმობიერნი, გრძნობიერნი არიან და დღევანდელი ცხოვრება ყველაზე მეტად რას მოითხოვს, თუ გარდა ერთის გრძნობისა, რომელსაც ეწოდება შებრალება, შეწყნარება. იფიქრე, თუ ასე არ იყოს. მიიხედ-მოიხედე, სად არის ეს შებრალება?! კაცი ძვალ-ტყავად ქცეული გემუდარება, გეხვეწება: “კაცო, ღმერთი-რჯული, მთელი ერთი კვირაა მშიერი ვარ, სული ამოდის. ეს არი ვკვდები, წყალობა მოიღეო!” მე და შენ იმას ყურს არ ვათხოვებთ და ჩვენს ქცევას გავამართლებთ სხვადასხვა ფილოსოფიურის მოსაზრებით; გამოვჩხრეკთ ხრიკიანს მოძღვრებას და იმის წყალობით წინაშე ქვეყნისაც თავს გავიმართლებთ და თავის თავთან ხომ მართალნი ვართ და მართალნი. მაგრამ დედაკაცი ამას არ იზამს, ერთ გროშს მაინც მიაწვდის... მრწამს მე ეს და ამიტომ მენატრება, რომ დედაკაცს მიეცეს ისეთივე უფლება, რაც მამაკაცს, როგორც სწავლაში, ისე სამსახურში... შენ როგორც გნებავს, იფიქრე; საჭიროა გაქვავებული გული მამაკაცისა გაათბოს დედაკაცის ხმამ და მისი რწმენა, რომ მამაკაცი ვარ, მე ადვილად არ უნდა გავტყდე, არ უნდა მოვიხადო ქედი ხალხის მოთხოვნილების წინაშე, რათა სილაჩრე არავინ დამწამოსო, უნდა მოათავსოს კეთილგონიერების ფარგალში იმავე დედაკაცის ხმამ...'

1999 წელს ცოლ-ქმარმა ლალი ხანდოლიშვილმა და გელა ღლიღვაშვილმა გადაწყვიტეს, ეზრუნათ იმ ადამიანებზე, რომლებსაც მათი დახმარება ყველაზე მეტად სჭირდებოდათ. ასე შეიქმნა კიდევ ერთი საზოგადოებრივი ორგანიზაცია/თემი - "ქედელი."

გაიცანით კიდევ ერთი საზოგადოებრივი ორგანიზაცია - 'უკეთესი მომავლისთვის * For The Better Future', რომელიც დევნილი ქალებისა და ახალგაზრდების პროფესიულ განვითარების უწყობს ხელს.

ისინი ბრიტანელი დიპლომატი და საზოგადო მოღვაწე ოლივერი და მისი და - მარჯორი უორდროპები არიან. დიდია მათი ღვაწლი ევროპის ქვეყნებში საქართველოს ისტორიისა და კულტურის პოპულარიზაციის საქმეში. ამას ადასტურებს შემდეგი ფაქტები: ლონდონში ოლივერ უორდროპის ავტორობით გამოიცა წიგნი „საქართველოს სამეფო“, ასევე სულხან-საბა ორბელიანის „წიგნი სიბრძნე სიცრუისა“-ს ინგლისური თარგმანი კომენტარებით. დაიბეჭდა მარჯორი უორდროპის „ქართული ხალხური ზღაპრები. მარჯორიმ ილია ჭავჭავაძეს გაუგზავნა წერილი, რომელშიც სთხოვდა მისი „განდეგილის“ ინგლისურად თარგმნის ნებართვას. განსაკუთრებით დიდი როლი შეასრულა მარჯორი უორდროპის მიერ შესრულებულმა ვეფხისტყაოსნის პროზაულმა თარგმანმა, რომელიც დის გარდაცვალების შემდეგ, 1912 წელს გამოაქვეყნა ჯონ ოლივერ უორდროპმა. ოლივერმა ასევე თარგმნა და გამოსცა გიორგი ბრწყინვალეს „ძეგლისდება“, „ვისრამიანი“ 1930 წელს ოლივერმა ცნობილ ინგლისელ ისტორიკოსთან უ. ალენთან ერთად, ინგლისში დააარსა „საქართველოს საისტორიო საზოგადოება“. ასევე გამოსცა ჟურნალი „Georgica”. და-ძმა უორდროპებმა თავისი მოღვაწეობა საქართველოს ისტორიისა და კულტურულ მემკვიდრეობის შესწავლას მიუძღვნეს. უორდროპების ძალისხმევით შეიქმნა ყველაზე მდიდარი ქართველოლოგიური ბიბლიოთეკა ევროპაში. მედეა აბაშიძე იხსენებს: „მარჯორის სახლში რომ შევედი, თავი საქართველოში მეგონა, რადგან მას ჰქონდა უამრავი წიგნი საქართველოზე, თამარის ხატი, შოთა რუსთაველის ფრესკის რეპროდუქცია, წმ. ნინოს ხატი და კიდევ სხვა ბევრი ქართული ნივთი.

ამბროსი ხელაია საქართველოს ისტორიაში ერთ-ერთი გამორჩეული სასულიერო პირია. გარდა იმისა, რომ ის სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი და მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსი იყო, მისი საზოგადო მოღვაწეობა და მოქალაქეობრივი ღვაწლი ბევრად მეტს მოიცავს. ამბროსი ხელაია სასტიკად ეწინააღმდეგებოდა რუსიფიკატორულ პოლიტიკას და გეზი ევროპული განათლებისკენ ჰქონდა. სწორედ მან მისწერა წერილი გერმანიის საელჩოს გრიგოლ ფერაძის ევროპაში სასწავლებლად გაგზავნისათვის: ‘’საქართველოს ეკლესია ამჟამად კრიტიკულ მდგომარეობაშია, რაც ახალგაზრდა, განათლებული სასულიერო პირების დიდი ნაკლებობის გამო უფრო უარესდება. წინათ ქართველი ახალგაზრდები უმაღლეს თეოლოგიურ განათლებას იღებდნენ რუსულ სასულიერო აკადემიებში, სადაც თეოლოგია „ოფიციალურ“ საგნად იყო მიჩნეული და დღევანდელი მეცნიერებისაგან ძალიან შორს იდგა. ახლა, დროის შესაბამისად, შეგვიძლია უარი ვთქვათ რუსულ თეოლოგიაზე და როგორც სომხურ და ბერძნულ ეკლესიებშია მიღებული, გავგზავნოთ ახალგაზრდა თეოლოგები გერმანიაში, სადაც თეოლოგია, როგორც მეცნიერება, ძალიან მაღალ დონეზეა. გრიგოლ ფერაძე ამ ქართველთაგან პირველია, რომელსაც განზრახული აქვს მომავალში თავისი ცოდნა და ენერგია ქართულ ეკლესიას მოახმაროს. მე, საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქი, ამ ღვთის მოსაწონ საქმეში მას კურთხევას ვაძლევ და მესამე საეკლესიო კრებამაც ერთხმად დაადგინა, შესაძლებლობის ფარგლებში მატერიალურად დაეხმაროს ნიჭიერ ახალგაზრდას. ფერაძე პირველი თეოლოგია, რომელიც გერმანიაში მიდის, შემდეგ კი სხვებიც გაჰყვებიან მის კვალს.’’

ის საქართველოს ისტორიაში ერთ–ერთი გამორჩეული ფიგურაა. 1921 წელს, გელათში, მესამე საეკლესიო კრებაზე გადაწყდა გერმანიაში სასწავლებლად მისი გაგზავნა. მრავალგზის ცდის მიუხედავად, იგი ვეღარ დაბრუნდა სამშობლოში. ბოლშევიკურმა ხელისუფლებამ მას პასპორტი არ მისცა – „რისთვის ვისწავლე, რისთვის მოვიარე თითქმის მთელი ევროპა, რისთვის? რატომ არ მიშვებენ სახლში, რა დავაშავე?''... მან სამუდამოდ დაუკავშირა ბედი ევროპას. ბერად აღიკვეცა და თავისი ცხოვრება ევროპის მრავალ ქვეყანაში ძველი ქართული კულტურის, ადრეული ქრისტიანობისა და აღმოსავლეთის ეკლესიების შესახებ კვლევებსა და ხელნაწერების ძიებას მიუძღვნა. II მსოფლიო ომის დროს მამა გრიგოლი ხშირად იფარავდა ფაშისტების მიერ დევნილ ადამიანებს. ის შეიპყრეს და ოსვენციმის საკონცენტრაციო ბანაკში გადაიყვანეს. მამა გრიგოლმა თავის თავზე აიღო ერთი მრავალშვილიანი ებრაელის სასჯელი, მის მაგივრად შევიდა გაზის კამერაში… „მოქალაქეობა არის მსხვერპლის გაღება“, წერდა დიდი ჰუმანისტი გრიგოლ ფერაძე. 'მოქალაქეობა არის ბრძოლა თავის წრესთან, დროსთან, თავის თავთან.… მოქალაქეობა მოითხოვს შეგნებას, პატიოსნებას, მოითხოვს აზროვნებას, ფიქრს, მხნეობას, ჭკუას; მოქალაქეობა მოითხოვს ნათლიან თვალით საგნების დანახვას, წინდახედულებას, აუჩქარებლობას, სიმდაბლეს, რომელიც არაა მონის მაჩვენებელი, არამედ განათლებულ ადამიანის, სხვისი აზრის გაგონებას და ადამიანში ადამიანის ძებნას და დაფასებას. ესაა შინაარსი ჩვენი სიტყვისა – მოქალაქეობა. მოქალაქეობა არის მსხვერპლის გაღება. თავისი საკუთარი თავის დაწვა სხვისთვის გასანათლებლად“.

სატესტო სატესტო #ესქვეყანაშენია სოციალური კამპანია თერგდალეულთა მოღვაწეობა არაერთი საზოგადოებრივი მოძრაობის შექმნის შთაგონების წყარო გახდა. 1873 წელს, ჟენევაში მყოფმა ქართველმა სტუდენტებმა ერთ-ერთი პირველი საზოგადოებრივ-პოლიტიკური მოძრაობა - "უღელი" შექმნეს. მათ მიზნად დაისახეს ევროპული საზოგადოებრივ-პოლიტიკური მოძრაობის შესწავლა და მოწინავე იდეების გავრცელება საქართველოში. მოძრაობა "უღელმა" პირველად დააყენა დღის წესრიგში კავკასიის ფედერაციის შექმნის იდეა, თუმცა ამ საკითხზე შეთანხმება ვერაფრით მოხერხდა.  მათ მოღვაწეობაში განსაკუთრებული მოვლენა იყო ე.წ. "ჟენევის კონგრესი", რომელიც 1874 წელს ამიერკავკასიელ, რუს ემიგრანტ რევოლუციონერთა და ევროპულ მოღვაწეთა მონაწილეობით იქნა მოწვეული. კონგრესმა ერთგვარი გარდამტეხი როლი შეასრულა მოძრაობის მომავლის განსაზღვრის პროცესში.  ამ მოძრაობის წევრები და სულის ჩამდგმელები იყვნენ ნიკო ნიკოლაძე, გიორგი წერეთელი, სერგეი მესხი და სხვები. უნდა აღინიშნოს, რომ მათ გვერდით იყვნენ ისეთი წარჩინებული ქალები: ოლღა გურამიშვილი, კატო მიქელაძე და სხვები. ეს იყო ერთ-ერთი პირველი მოძრაობა, სადაც ქალები წარმოადგენდნენ უდიდეს ძალას, რაც თავისთავად მეტყველებს "უღელის" ევროპული საწყისებზე.

#ესქვეყანაშენია სოციალური კამპანია ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში ხშირად გვესმის სიტყვათა შეთანხმება - სამოქალაქო საზოგადოება და საზოგადოებრივი, ანუ არასამთავრობო ორგანიზაციები. თუმცა, შესაძლოა ბევრმა არ იცის რას წარმოადგენენ ისინი. საზოგადოებრივი ორგანიზაციები, 3 ჯგუფად შეგვიძლია დავყოთ.  პირველ ჯგუფს წარმოადგენს „მოყურადე“, „მოდარაჯე“ (watchdog) ორგანიზაციები. ისინი აკვირდებიან ხელისუფლების საქმიანობას თითქმის ყველა სფეროში, მაგალითად: ბიუჯეტის შესრულება, საპენსიო თანხების განკარგვა, საარჩევნო სიები და ხმების დათვლა, ადამიანის უფლებების დაცვა. ასეთ ორგანიზაციებს საზოგადოება კარგად იცნობს, რადგან მათი ანგარიშები დიდ ყურადღებას იქცევს. მაგალითისთვის დავასახელებთ: საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციას, ადამიანის უფლებათა ცენტრს, საერთაშორისო გამჭვირვალობა – საქართველოს და ა.შ. მეორე ჯგუფს მიეკუთვნება „მოაზროვნე“, ანუ ანალიტიკური ორგანიზაციები (Think tank). ისინი ხელს უწყობენ საზოგადოებრივი აზრით ფორმირებას და ასევე ქვეყნისთვის მნიშვნელოვანი საკითხების შესახებ საზოგადოებას და ხელისუფლებას მოდელებს, მოსაზრებებს, კვლევებს, საკითხის ალტერნატიული გადაწყვეტის გზებს სთავაზობენ. მაგალითად როგორი უნდა იყოს ჰიდროელექტროსადგურების მიმართ დამოკიდებულება, როგორი უნდა იყოს თვითმმართველობა საქართველოში, ჯანდაცვის ან საარჩევნო რეფორმა და ა.შ.  ასეთ ორგანიზაციებს საზოგადოება ნაკლებად იცნობს. ესენი არიან მაგალითად: სამოქალაქო საზოგადოების ინსტიტუტი, საქართველოს სტრატეგიული კვლევებისა და განვითარების ცენტრი, საქართველოს სტრატეგიისა და საერთაშორისო ურთიერთობების კვლევის ფონდი და ა.შ. მესამე ტიპის ორგანიზაციები არიან სერვისებზე მომუშავე ორგანიზაციები (service provider). ისინი სხვადასხვა სახის მომსახურებას უწევენ საზოგადოებას, მაგალითად შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა განათლება, ბავშვთა დღის ცენტრები და ა.შ. ასეთ ორგანიზაციებს ბევრი ადამიანი იცნობს, თუმცა მათ, საზოგადოებრივ ორგანიზაციად ვერ აღიქვამენ. მაგალითად, სოციალური თერაპიის სახლი, გრემის თემი, პირველი ნაბიჯი და ა.შ. ესაა ორგანიზაციების ფუნქციონალური დაყოფა, რომელიც სრულებით არ გამორიცხავს, რომ ერთი ორგანიზაცია ითავსებდეს ორ, ან სამივე ფუნქციას.

#ესქვეყანაშენია სოციალური კამპანია ალეკო ცქიტიშვილი – ადამიანის უფლებათა ცენტრის აღმასრულებელი დირექტორი ადამიანის უფლებათა ცენტრი (HRC) 1996 წელს დაარსდა და იმ დროისათვის ერთ-ერთი პირველი ორგანიზაცია იყო, რომელიც დამოუკიდებელ საქართველოში, უშუალოდ ადამიანის უფლებებზე მუშაობდა. 90-იან წლებში ადამიანის უფლებების დაცვა ადვილი არ იყო. ახალი კონსტიტუციის პირობებში სახელმწიფოს არც კანონმდებლობა ჰქონდა მოწესრიგებული და სახელმწიფო ინსტიტუტებიც, განსაკუთრებით კი - პოლიცია, უხეშად არღვევდა მოქალაქეთა უფლებებს.  სწორედ ასეთ რთულ პერიოდში დააფუძნეს უჩა ნანუაშვილმა და მისმა მეგობრებმა ადამიანის უფლებათა ცენტრი. 2013 წელს უჩა ნანუაშვილი საქართველოს სახალხო დამცველად აირჩიეს, რაც ერთგვარად ხაზს უსვამს მისი ხელმძღვანელობით ადამიანის უფლებათა ცენტრის წარმატებულ საქმიანობას. ადამიანის უფლებათა ცენტრის მიზანია, გაიზარდოს ადამიანის უფლებების, ძირითადი თავისუფლებების პატივისცემა და სამშვიდობო პროცესების ხელშეწყობა ჩვენს ქვეყანაში.  ადამიანის უფლებათა ცენტრის მნიშვნელოვანი ინიციატივებიდან შეიძლება გამოიყოს უფლებადამცველთა სამხრეთკავკასიური ქსელის შექმნა, რომელიც აერთიანებს სამხრეთ კავკასიის ქვეყნების უფლებადამცველ ორგანიზაციებს. ადამიანის უფლებათა ცენტრი იყო ერთ-ერთი ინიციატორი საქართველოში ადამიანის უფლებათა სახლის დაარსების. დღეისათვის თბილისის ადამიანის უფლებათა სახლი ხუთ წევრ ორგანიზაციას აერთიანებს: ადამიანის უფლებათა ცენტრს, „კონსტიტუციის 42-ე მუხლს“, „საფარს“, წამების მსხვერპლთა ფსიქორეაბილიტაციის და სამედიცინო რეაბილიტაციის ცენტრს (GCRT) და მედიის ინსტიტუტს. ადამიანის უფლებათა ცენტრის საქმიანობიდან შეგვიძლია გამოვყოთ ნდობის აღდგენისა და შერიგების მიმართულებით მუშაობა. საზოგადოებაში გაბატონებული მტრის ხატისა და სტერეოტიპების წინააღმდეგ იყო მიმართული 2007 წელს დაწყებული კამპანია „ბოდიში“ - აპოლიტიკური მოძრაობა, რომლის მისი მიზანი იყო ქართველებსა და აფხაზებს შორის დაძაბული ურთიერთობის შეცვლა, კონფლიქტის ტრანსფორმაცია. ადამიანის უფლებათა ცენტრის ერთ-ერთი ძლიერი მხარეა უფასო იურიდიული დახმარების პროგრამა, რომელიც ათ წელზე მეტია გრძელდება და მოიცავს როგორც პირველად კონსულტაციებს მოქალაქეთათვის, ისე მათ წარმომადგენლობას საგამოძიებო ორგანოებსა და საერთო სასამართლოებში, ასევე - საკონსტიტუციო სასამართლოსა და საერთაშორისო სამართლებრივ ინსტიტუტებში (ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო (სტრასბურგი), სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლო (ჰააგა) და ა.შ.). ორგანიზაცია ყოველ წელს გამოსცემს წლიურ ანგარიშს საქართველოში ადამიანის უფლებათა მდგომარეობის შესახებ. 2018 წლის ანგარიშში განხილულია ბოლო დროის ყველაზე მძიმე უფლებადარღვევები და ტენდენციები. ზოგიერთ რთულ და სტრატეგიულ საქმეზე, როგორიცაა, მაგალითად, უფლებადამცველი ვიტალი საფაროვის მკვლელობა, ხორავას ქუჩაზე მოკლული მოზარდების საქმე, ადამიანის უფლებათა ცენტრი იცავს დაზარალებული ოჯახების ინტერესებს.  ადამიანის უფლებათა ცენტრი არის ისეთი ავტორიტეტული საერთაშორისო ქსელების წევრი, როგორიცაა: ადამიანის უფლებათა ფედერაცია (FIDH), წამების საწინააღმდეგო მსოფლიო ორგანიზაცია (OMCT), ადამიანის უფლებათა სახლების ქსელი, მშვიდობის საერთაშორისო ბიურო და სხვა. საერთაშორისო კოალიციების საქმიანობაში მონაწილეობა საშუალებას გვაძლევს, უცხოურ ავტორიტეტულ ორგანიზაციებს მივაწვდინოთ ხმა იმ პრობლემებზე, რომელთა გადაჭრაც ეროვნულ დონეზე ფერხდება. საერთაშორისო პარტნიორების ჩართულობით უფრო ეფექტიანია საქართველოს ხელისუფლებასთან ამა თუ იმ საკითხის ადვოკატირება.  ჩვენი ორგანიზაცია ყოველდღიურად იბრძვის ჩვენი მოქალაქეების უფლებების დასაცავად და გვჯერა, რომ კანონის უზენაესობა და რეალიზაცია წარმოადგენს საქართველოში მშვიდობისა და დემოკრატიის შენების წინაპირობას. 

#ესქვეყანაშენია სოციალური კამპანია გსმენიათ საზოგადოებრივი ორგანიზაცია 'Educare Georgia-ს' საქმიანობის შესახებ?